Μια διαπίστωση...

  Είναι κάποιες στιγμές που δεν πιστεύεις ότι είναι δυνατό να σου συμβούν όσα άσχημα συμβαίνουν στους άλλους.Λες κι εσύ ανήκεις σε άλλον κόσμο από αυτόν που ανήκουν οι υπόλοιποι.Έρχεται όμως η στιγμή που αναγκάζεσαι να βγεις από το ροζ συννεφάκι σου και να δεις κάποια πράγματα όπως πραγματικά είναι,να δεις τι συμβαίνει πραγματικά.Έτσι αναγκάζεσαι,ας πούμε, να παραδεχθείς πως οι φιλίες τελειώνουν ή πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι αυτό που θεωρούσες ότι είναι.
  Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβω πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι να υποτιμούν έτσι απλά τη φιλία.Να διαγράφουν έτσι απλά ανθρώπους από τη ζωή τους ή να τους εκμεταλλεύονται ή να υποκρίνονται τους αδιάφορους ή τους ανώτερους.Λίγο πολύ αυτό το βλέπουν όλοι,οι περισσότερες φιλίες δεν είναι πραγματικές,γι' αυτό και τελειώνουν."Φίλοι" παλιοί που τους αντικαθιστούμε με νέους, καλύτερους όταν τους βαρεθούμε....
 Έρχεται όμως η στιγμή που συνειδητοποιείς ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι,αυτοί που θα είναι πάντα εκεί για σένα,που μπορείς να μοιραστείς μαζί τους σχεδόν τα πάντα,ανεξάρτητα από το αν τους ξέρεις δέκα χρόνια ή μερικούς μήνες.Είναι ευλογία να έχεις τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου έστω κι αν μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού...
  Αν οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν πόσο σημαντικό πράγμα είναι η φιλία ίσως και να ήταν πιο ευτυχισμένοι,όσο ιδεαλιστικό και ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό.Γι' αυτό μια και έρχεται νέος χρόνος και νέος χρόνος σημαίνει νέοι στόχοι,ίσως είναι ευκαιρία για όλους να αναγνωρίσουν και να εκτιμήσουν τους πραγματικούς φίλους τους.

Τι αξίζει και τι χρειάζεται;

   Είναι κάποια ρήματα που έχουν διάφορες ερμηνείες.Ένα από αυτά είναι και το ρήμα "αξίζει".Αρκετές φορές χρησιμοποιείται για να δηλώσει χρηματική αξία.Έχει όμως και πολλές άλλες σημασίες, όπως ας πούμε όταν χρησιμοποιείται σε φράσεις σαν κι αυτές: "Δεν του άξιζε να πάθει κάτι τέτοιο","Σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένος","Δεν του/της αξίζει να είναι με αυτόν/η" ή το ανεκδιήγητο "Δεν σου αξίζω,σου αξίζει κάποιος καλύτερος/η" (που στην ουσία σημαίνει "Δε σε θέλω αλλά δεν τολμάω να στο πω"...).
   Ένα ρήμα,όμως,που συνδέεται με το "αξίζει" είναι το "χρειάζεται". Γιατί;Γιατί,πολλές φορές θεωρούμε αυτά που συμβαίνουν σε εμάς ή στους άλλους άδικα γι' αυτό και λέμε ότι δεν μας "αξίζουν" ή δεν τους "αξίζουν".Κάποιες φορές όμως απλά ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να βιώσεις το άδικο για να εκτιμήσεις το δίκαιο,να βιώσεις τη δυστυχία για να αναγνωρίσεις και να εκτιμήσεις την ευτυχία,να συνδεθείς με τους λάθους ανθρώπους για να μάθεις να αναγνωρίζεις τους σωστούς....
  Είναι,λοιπόν, σαν να υπάρχει μια λογική πίσω από οτιδήποτε άδικο και παράλογο μας συμβαίνει.Χωρίς αυτά που δεν "αξίζουν" τι νόημα θα είχαν αυτά που "αξίζουν";Πώς θα τα αναγνωρίζαμε και πώς θα τα εκτιμούσαμε;Μερικά πράγματα σίγουρα δεν μας αξίζουν.Όμως μας χρειάζονται.΄Ισως γι' αυτό το λόγο να πρέπει να τα εκτιμάμε κιόλας....

6.12.08

 Σήμερα γιορτάζουν οι Νίκοι.Στη γιορτή ενός Νίκου πήγε,τέτοια μέρα,πριν δύο χρόνια,ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης.Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας.Ο θάνατος του Αλέξη δημιούργησε ένα κύμα οργής δικαιολογημένης που εκφράστηκε άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε όχι.Όπως ήταν φυσικό,η οργή δεν αφορούσε μόνο την αστυνομική βία που έφτασε στο αποκορύφωμα της με αυτό το περιστατικό αλλά και όλα τα άλλα προβλήματα της κοινωνίας που μας βάραιναν και μας βαραίνουν όλους ακόμα.

  Έτσι, ο μικρός έγινε άθελα του η αφορμή για την έναρξη μιας κοινωνικής αναταραχής,για την έκφραση της οργής αλλά και της απογοήτευσης και της απελπισίας όχι μιας "προβληματικής" κοινωνικής ομάδας αλλά όλης της κοινωνίας.Έγινε άθελα του ένας ήρωας,ένα σύμβολο επανάστασης,ένας εχθρός της αστυνομίας που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι της.

  Ο Αλέξης όμως δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά.Ήταν ένα παιδί.Βγήκε με τους φίλους του ένα Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια για τη γιορτή του φίλου του..Η μαμά του περίμενε να της τηλεφωνήσει  για να τον φέρει στο σπίτι το βράδυ.Τηλεφώνημα από το κινητό του δέχτηκε, αλλά δεν άκουσε τη φωνή του στην άλλη άκρη της γραμμής.Ύστερα,στην τσέπη του βρήκαν μια κόκκινη καρδούλα περασμένη σε ένα δερμάτινο λουράκι.Δώρο για την κοπέλα του.Όχι μολότοφ,ούτε πέτρες.Μια κόκκινη καρδούλα....

 Η οργή όλων για τα προβλήματα του κράτους είναι δικαιολογημένη.Τα σκεφτόμαστε και πρέπει να τα σκεφτόμαστε πάντα και πρέπει να αντιδρούμε πάντα.Σήμερα όμως ας θυμηθούμε το παιδί που βγήκε μια βόλτα στα Εξάρχεια με μια κόκκινη καρδούλα στην τσέπη.Σήμερα ας θυμηθούμε το Αλέξη...

Στον έρωτα (και στον πόλεμο) όλα επιτρέπονται;

  Λένε,πως,στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.Νομίζω, το αν επιτρέπονται όλα στον πόλεμο το έχει δείξει η ιστορία...Με τον έρωτα όμως τι συμβαίνει;Είναι όλα αποδεκτά;Θα έπρεπε να είναι;Μήπως αυτή η φράση είναι το σλόγκαν και άλλοθι ταυτόχρονα, όσων ενεργούν χωρίς να σκέφτονται αν και ποιους πληγώνουν;
  Μια άλλη φράση που λέγεται συχνά και μάλλον ισχύει είναι το "ποτέ μη λες ποτέ".Έτσι, δεν μπορείς να πεις "ποτέ δεν θα ερωτευτώ το κορίτσι/αγόρι του φίλου/φίλης μου","ποτέ δεν θα κλέψω το αγόρι/κορίτσι που αρέσει στη φίλη/φίλο μου","ποτέ δε θα κάνω παράλληλη σχέση" και άλλες τέτοιες κατακριτέες πράξεις...Ο λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να πεις όλα τα παραπάνω και άλλα τέτοια είναι απλός.Γιατί σχετίζονται με συναισθήματα που απλά δεν μπορείς να ελέγξεις...Το θέμα είναι πώς θα τα χειριστείς.Αλλά, είναι λογικό ότι ,αφού δεν μπορείς να τα ελέγξεις δεν μπορείς ούτε να τα χειριστείς με τον πιο σωστό τρόπο.Ειδικά αν σκεφτούμε ότι το σωστό και το λάθος είναι τελείως υποκειμενικά το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο...
  Τι κάνεις λοιπόν;Σκέφτεσαι πρώτα τον εαυτό σου ή τους άλλους;Μια πρόχειρη απάντηση είναι ότι αν θέλεις να κάνεις το σωστό πρέπει να κάνεις αυτό που θα πληγώσει όσο το δυνατόν λιγότερα άτομα...Αλλά πάλι,στον έρωτα υπάρχει εγωισμός,σε νοιάζει πρώτα πως νιώθεις εσύ και μετά οι άλλοι και έτσι μπορεί να οδηγηθείς στο (πάντα υποκειμενικό) λάθος.Ίσως όμως κάποιες φορές να αξίζει τον κόπο να κάνεις το "λάθος"...και αν αξίζει τον κόπο,όσοι πληγωθούν θα σε συγχωρήσουν...Στον έρωτα λοιπόν όλα επιτρέπονται...Αρκεί να αξίζει τον κόπο...

Σκέψεις...Μια Παρασκευή...

 Παρασκευή βράδυ,έξω από το πανεπιστήμιο..Παίρνω το λεωφορείο,κάπως άκεφη,είναι μόνο 9:30 το βράδυ και μάλιστα Παρασκευή και επιστρέφω σπίτι...Μπαίνω σε ένα μισοάδειο λεωφορείο,σε μια κοντινή θέση μια κοπέλα διαβάζει.<<Φοιτήτρια και να διαβάζει;>> σκέφτομαι.Κοιτάζω το βιβλίο:ιστορία κατεύθυνσης τρίτης λυκείου.<<Α έτσι εξηγείται...>>.
  Ξαφνικά αισθάνθηκα τυχερή και ταυτόχρονα αχάριστη.Εγώ δυσαρεστημένη που δε βγήκα και αυτή να διαβάζει στο λεωφορείο Παρασκευή βράδυ...Μιλάει στο τηλέφωνο:<<Προτιμώ να με πάρεις γιατί έχω διάβασμα.Ακόμα έξω από το πανεπιστήμιο περνάω.>>.Σκέφτομαι:<<Του χρόνου μακάρι να περνάς και από μέσα>>Τι ξαφνική συμπάθεια είναι αυτή;Δεν τη ξέρω αλλά με πήγε ένα χρόνο πίσω...Γι' αυτό...Συνεχίζει και ζητάει το σάντουιτς που θέλει να της πάρουν.Χαμογελάω.Το φαΐ και η έξοδος του Σαββάτου,να οι μοναδικές χαρές μας...
  Συνεχίζει να διαβάζει,συνεχίζω να σκέφτομαι.Δεν είναι παράλογη η εικόνα που βλέπω...Τι είδους κράτος είναι αυτό που έχει φτιάξει έτσι το εκπαιδευτικό σύστημα ώστε να είναι λογικό και συνηθισμένο να διαβάζει ένας μαθητής,της τρίτης λυκείου,την Παρασκευή το βράδυ,να τριγυρνάει με σχολική τσάντα(γυρνώντας από το φροντιστήριο προφανώς)στις 10,ακόμα και στις 11 το βράδυ,να κάνει απουσίες στο σχολείο για να διαβάζει αυτά που ήδη του έχουν διδάξει στο φροντιστήριο;
  Με τις σκέψεις παραλίγο να χάσω τη στάση μου...Περνάω από δίπλα της,προσηλωμένη στο βιβλίο,δεν έχει σηκώσει το βλέμμα τόση ώρα ακόμα και όταν μιλούσε στο τηλέφωνο...<<Μακάρι να περάσεις>>,μου έρχεται να της πω.Δεν της το λέω,όμως,το εύχομαι πραγματικά.Σε αυτήν και σε όλους όσους θα κάτσουν και θα διαβάζουν πειθήνια ,ώρες ολόκληρες σε καθημερινές Σαββατοκύριακα και αργίες.Εύχομαι να περάσουν όχι γιατί θα έχουν αποκτήσει ύστερα από όλο αυτό σημαντικές γνώσεις και καλλιέργεια (για αυτά πολύ αμφιβάλλω) απλά γιατί θα έχουν ανεχτεί τόσα και θα έχουν θυσιάσει τόσα για να πετύχουν το στόχο τους...

Facebook-Η νέα εξάρτηση

   Η αλήθεια είναι ότι το facebook δεν έχει τίποτα το συναρπαστικό.Το καταλαβαίνεις αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε κάποιον ηλικιωμένο ή κάποιον που τέλος πάντων δεν είναι οπαδός της τεχνολογίας (σπάνιο στις μέρες μας...)τι ακριβώς είναι το facebook.Αρχικά ο ανυποψίαστος συνομιλητής θα εντυπωσιαστεί με το γεγονός ότι μπορείς να συνομιλήσεις εύκολα, γρήγορα και δωρεάν με τον οποιοδήποτε σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν βρίσκεται.Θα του κάνει επίσης σίγουρα εντύπωση ότι μπορείς να "ανεβάζεις" και να μοιράζεσαι με όλους αυτούς τους ανθρώπους βίντεο, φωτογραφίες,τραγούδια,άρθρα και πολλά άλλα...Όμως μάλλον μετά θα αναρωτηθεί γιατί κάποιοι σπαταλάνε τόσες ώρες σε αυτό....
  Νομίζω δεν θα έχει άδικο να αναρωτιέται...Η ενασχόληση με το facebook έχει γίνει απλώς μια παράξενη συνήθεια.Γιατί δεν θέλουμε απλώς να μιλάμε με τους φίλους μας μέσα από αυτό (πράγμα απολύτως λογικό-αντί να μιλάμε μαζί τους στο τηλέφωνο,μιλάμε στο facebook) αλλά έχουμε και την ανάγκη να μάθουμε ότι ο τάδε σχολίασε μια φωτογραφία μας ή ανέβασε ένα τραγούδι κλπ...Ακόμη πιο παράξενο είναι ότι έχουμε την ανάγκη να τα μάθουμε όλα αυτά όσο πιο άμεσα γίνεται.Έτσι καταλήγει να γίνει το facebook ο νούμερο ένα τρόπος ,και μπορεί και ο μοναδικός, να γεμίσεις τον ελεύθερό σου χρόνο!
   Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό όμως νομίζω πολλοί(και μέσα σε αυτούς τους πολλούς είμαι δυστυχώς κι εγώ) έχουν αποκτήσει τέτοια σχέση εξάρτησης με το facebook...Έχει καταντήσει μια παράξενη και παράλογη συνήθεια...Και δυστυχώς όσο περισσότερο ασχολείσαι τόσο περισσότερο κολλάς γιατί εμφανίζονται όλο και περισσότερα πράγματα που θέλεις να δεις!
  Επειδή θέλω να είμαι αισιόδοξη (και επειδή δε θέλω να πιστέψω ότι θα φάω όλη μου τη ζωή στο facebook) θεωρώ ότι αυτή η νέα παράξενη συνήθεια έχει σίγουρα ημερομηνία λήξης...Μόδα ήταν άλλωστε και παλιότερα τέτοιες ιστοσελίδες,χωρίς να έχουν βέβαια τόσο μαζικό χαρακτήρα...Όπως και να' χει όμως όπως οι χρήστες βαρέθηκαν αυτές τις ιστοσελίδες έτσι αναπόφευκτα θα βαρεθούνε και το facebook...Και τότε θα εμφανιστεί μια νέα εξάρτηση...

Τι λέτε;;;

  "Τι λες;Δεν ήρθε η ώρα να προσπαθήσουμε και εμείς;"λέγεται ενα γκρουπ στο φεϊσμπουκ φτιαγμένο από φίλους και γνωστούς που από σήμερα κάνει μια νέα αρχή.Ο τίτλος του,αυτή η προτροπή με έβαλε σε σκέψεις...Διαρκώς όλοι μας γκρινιάζουμε για όλα τα  "κακά" της σημερινής εποχής...Πόση απαισιοδοξία ,απογοήτευση και μιζέρια υπάρχει γύρω μας;;;Υπάρχει πολύ,και όχι άδικα γιατί πολλές είναι και οι αιτίες που προκαλούν το παραπάνω κλίμα...Γιατί όμως να μην υπάρχει και μια χαραμάδα ελπίδας και αισιοδοξίας;Που χάθηκε η σιγουριά και η επιμονή και η πεποίθηση ότι τα πράγματα ίσως κάποτε αλλάξουν;Δε θα αλλάξουν βέβαια θαυματουργά,δεν μπορούν να αλλάξουν έτσι....Όμως υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που αν προσπαθήσει σοβαρά,με επιμονή και υπομονή κυρίως όλο και κάτι θα καταφέρει...
  Δεν μιλάω για τους πολιτικούς,τουλάχιστον όχι για τους σημερινούς.Μιλάω για εμάς που θα γίνουμε ή μόλις γίναμε ενήλικες,για εμάς τους νέους πολίτες που τώρα ξεκινάει η ζωή μας...Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω-δεν μπορώ να προτείνω κάτι συγκεκριμένο που μπορούμε να κάνουμε εμείς ως νέα γενιά.Ίσως γιατί είναι τόσα αυτά που πρέπει να αλλάξουμε και ίσως γιατί δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε άμεσα.Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι όλες αυτές οι πιθανές μελλοντικές αλλαγές προϋποθέτουν πρωτ'απ'όλα την αλλαγή της νοοτροπίας μας.Είναι απλό,σχεδόν αυτονόητο:για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να πιστέψεις ότι μπορείς...
  Φυσικά και το ξέρω ότι ο στόχος "να αλλάξεις τον κόσμο"δεν είναι καθόλου ρεαλιστικός...Αν ξεκινήσουμε όμως με αυτόν το στόχο μπορεί να μην τον αλλάξουμε τελείως αλλά σίγουρα θα τον βελτιώσουμε.Εξάλλου κάποιος,κάποτε είπε "Να στοχεύεις ψηλά,το φεγγάρι.Ακόμα και αν αποτύχεις,θα βρεθείς ανάμεσα στα αστέρια"Νομίζω είχε δίκαιο...

• Το γκρουπ και αφορμή του άρθρου http://www.facebook.com/home.php?sk=lf#!/group.php?gid=54579611589 .Μπείτε :)

Ένας χειμώνας με την Patty...(!?)

  Η Patty με τις κοτσίδες της,η τούρκικη σαχλαμάρα με το όνομα Κισμέτ,η "Ζωή της άλλης"με την κακιά Ξένια είναι λίγα μόνο από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως η οικονομική κρίση χτύπησε και την τηλεόραση.Ξένες σειρές ή ξένα σενάρια,φτηνές πρόχειρες παραγωγές και πολλά ριαλίτι θα εμφανιστούν στην μικρή οθόνη φέτος...Η εποχή του "Πάρα πέντε" του "Είσαι το ταίρι μου" και των τόσων άλλων καλών κωμικών σειρών έχει περάσει ανεπιστρεπτί,όσο για τις δραματικές σειρές,ας μην το συζητήσουμε καλύτερα...
  Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μέσα σε αυτήν την περίοδο οικονομικής κρίσης που βιώνουμε(άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...) το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η...κατάντια της ελληνικής τηλεόρασης.Από την άλλη όμως,είτε μας αρέσει είτε όχι,η τηλεθέαση αποτελεί βασική απασχόληση του Έλληνα και θα συνεχίσει να αποτελεί ιδιαίτερα τώρα ,στα πλαίσια της επικράτησης μιας γενικότερης τάσης ολιγάρκειας-μείωσης των εξόδων.
  Αφού λοιπόν ο Έλληνας γενικά βλέπει πολύ τηλεόραση και αυτή η περίοδος δεν ενδείκνυται για άλλες πιο ακριβές ενασχολήσεις θα αναγκαστεί να ανεχτεί την Πάττυ και την Ξένια και όποια άλλη σαχλαμάρα έχει να προσφέρει φέτος η ελληνική τηλεόραση....(και θα είναι πολλές).Γι' αυτό και είναι σημαντική η κρίση της ελληνικής τηλεόρασης,γιατί είναι μια περίοδος που σαν λαός έχουμε ανάγκη από καλές κωμωδίες(για να ξεχνιόμαστε)και από καλές δραματικές σειρές(για να βλέπουμε ότι υπάρχουν και χειρότερα...) αλλά θα αναγκαστούμε να τα στερηθούμε και αυτά...
 Βέβαια για να μην είμαι πάλι απόλυτη πρέπει να αναφέρω δύο ακόμη πράγματα.Πρώτον,ότι σίγουρα θα υπάρχουν καλά προγράμματα και φέτος στην τηλεόραση ,αρκεί να τα ψάξει κανείς, και δεύτερον,ότι υπάρχουν και άλλοι "φτηνοί" τρόποι να περάσει κάποιος τον ελεύθερο του χρόνο όπως να νοικιάσει να δει μια ταινία,να διαβάσει,να περπατήσει.Ο εργάτης όμως, ή ο υπάλληλος που δουλεύει δώδεκα ώρες, όταν γυρίσει εξουθενωμένος στο σπίτι του δεν θα κάνει τίποτα από τα παραπάνω.Απλά θα ανοίξει την τηλεόραση και θα δει ό,τι βρει...Έτσι για άτομα όπως τα παραπάνω η κρίση της τηλεόρασης καταντά κρίση της ψυχαγωγίας...

Το παιχνίδι των blogger-10 πράγματα που αγαπώ

1.Όσους με κάνουν να χαμογελώ.Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου που ξέρω ότι θα είναι πάντα κοντά μου και στις όμορφες και στις άσχημες στιγμές.
2.Τα ταξίδια.Απλώς γιατί μου αρέσει να βλέπω διαφορετικούς τόπους,ανθρώπους και νοοτροπίες.Κάθε καινούρια εικόνα και εμπειρία έχει να σου προσφέρει πολλά.
3.Να μαθαίνω.Είτε μέσα από βιβλία είτε μέσα από συζητήσεις ή ακόμα και από την τηλεόραση ή από οπουδήποτε αλλού,κάθε νέα πληροφορία ,οτιδήποτε μαθαίνω,μου δίνει μεγάλη χαρά.
4.Να γνωρίζω καινούργιους και διαφορετικούς ανθρώπους.Γιατί κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας έχει κάτι να μας προσφέρει.
5.Να γράφω.Γιατί έτσι μοιράζομαι σκέψεις,προβληματισμούς,πληροφορίες και μου αρέσει να σκέφτομαι ότι κάτι κερδίζουν και αυτοί που διαβάζουν όσα γράφω.
6.Τη λογοτεχνία.Μου αρέσει να μπαίνω σε φανταστικούς κόσμους,να φτιάχνω εικόνες στο μυαλό μου,να ταυτίζομαι με χαρακτήρες γιατί και μέσα από τη λογοτεχνία μπορείς να μάθεις πολλά.
7.Τη μουσική.Είτε να παίζω είτε να την ακούω,η μουσική με ταξιδεύει,με  χαλαρώνει ή με βοηθάει να εκτονώνομαι.Μου αρέσει να βρίσκω τραγούδια που εκφράζουν ο,τι νοιώθω.
8.Τη Μέλια,το σκυλάκι μου απλά γιατί είναι το πιο γλυκό και καλό σκυλί που υπάρχει :)
9.Τα ρούχα.Όπως και να το κάνουμε υπάρχει και ο υλικός κόσμος....Είναι ωραίο να εκφράζεσαι και μέσα από αυτά που διαλέγεις να φοράς.
10.Τα όνειρα.Το τελευταίο αλλά ίσως το πιο σημαντικό.Γιατί ο καθένας πρέπει να έχει όνειρα και στόχους για το μέλλον.Η ζωή είναι ένα μεγάλο ταξίδι και έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε πολλές διαδρομές...

Να λοιπόν η λίστα με τα πρώτα δέκα πράγματα που σκέφτηκα...Αν είσαι blogger γράψε και εσύ δέκα πράγματα που αγαπάς και προσκάλεσε με τη σειρά σου δέκα  bloggers να κάνουν το ίδιο.(Αλλά και αν δεν είσαι κάνε κι εσύ μια λίστα...Βοηθάει πολύ να σκέφτεσαι τα πράγματα που αγαπάς)

Αλήθειες ή ψέματα;

  Δεν υπάρχει άνθρωπος που να προτιμά το ψέμα από την αλήθεια,όμως,ο καθένας μας λέει ψέματα.Γιατί πράγματι μερικές φορές είναι δύσκολο να αποκαλύψεις την αλήθεια.Όταν λες την αλήθεια εκτίθεσαι ενώ το ψέμα σε προστατεύει.Κρύβει τα λάθη σου,τις αδυναμίες σου,τους φόβους σου, τα ελαττώματα σου.Ορισμένες φορές το ψέμα μπορεί να προστατεύσει και τους άλλους απέναντι σε όλα τα παραπάνω, που εσύ προσπαθείς να κρύψεις.Η αλήθεια μπορεί να πληγώσει και εσένα και τους άλλους ,αλλά είναι λόγος αυτός για να κρύβεται;
   Η αλήθεια είναι πως δεν γίνεται να είμαστε τέλειοι και το ψέμα είναι μάλλον μια ψυχολογική ανάγκη.Δε θέλεις να εκτεθείς και χρειάζεται θάρρος για να πεις την αλήθεια, ειδικά όταν πρόκειται να προκαλέσει πόνο ή οργή.Έτσι, προτιμά κανείς το ψέμα.Όμως,μια πραγματική σχέση χτίζεται πάνω σε αλήθειες και όχι σε ψέματα.
  Όλοι λέμε ψέματα αλλά όλοι απαιτούμε από τους άλλους την αλήθεια.Αν έχουμε στο μυαλό μας αυτή την απλή σκέψη ίσως να είναι πιο εύκολο να αποκαλύψουμε μια άβολη αλήθεια.Την αλήθεια την εκτιμούν όλοι ακόμα και αν πονάει.Αυτός που λέει την αλήθεια φαίνεται θαρραλέος και δίκαιος και φυσικά κερδίζει πολύ ευκολότερα την εμπιστοσύνη των άλλων σε σχέση με κάποιον που λέει γλυκά ψέματα που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν.
  Τελικά, όσο δύσκολο κι αν είναι πρέπει να προσπαθούμε να λέμε την αλήθεια για τρεις λόγους:γιατί και εμείς αυτή θα θέλαμε να ακούσουμε,γιατί αξίζει να την μάθουν οι άλλοι,γιατί τελικά μόνο έτσι μπορούμε να οικοδομήσουμε πραγματικές σχέσεις.

Για όσους πήγε κάτι στραβά

"΄Ολα συμβαίνουν για κάποιο λόγο","Κάθε εμπόδιο για καλό".Κουβέντες που συνηθίζουν να λένε οι φίλοι ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι κάθε φορά που κάτι στη ζωή μας πάει στραβά.Όμως,πόση αλήθεια περιέχουν αυτές οι εκφράσεις;Όταν η ατυχία,η αδικία ή απλώς το απρόσμενο σου χτυπάει την πόρτα μπορείς να βρεις κάποιο λόγο για τον οποίο σου συνέβη αυτό, και μάλιστα καλό;
   Κι όμως η απάντηση είναι ναι!Γιατί εμείς είμαστε που δίνουμε συγκεκριμένο "χρώμα",συγκεκριμένο χαρακτήρα στα γεγονότα.Ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας αποκτά την αξία,τη σημασία που θα επιλέξουμε να του δώσουμε εμείς.Το σύμπαν δε συνωμοτεί για εμάς,ούτε τα εμπόδια στήνονται για καλό εκτός αν έτσι επιλέξουμε να το δούμε.Και αν μπορέσουμε να το δούμε έτσι,αν κοιτάξουμε τον κόσμο με μια πιο αισιόδοξη οπτική τότε θα μπορέσουμε πράγματι να δούμε ότι μέσα στο κακό κρύβεται το καλό.Έτσι, μια δυσάρεστη εμπειρία,μια αποτυχία,γίνεται ένα μάθημα,ένα εφόδιο,ένα κίνητρο για να δούμε τη ζωή κάπως διαφορετικά.Ύστερα,ό,τι έχεις μάθει το κρατάς και προχωράς γιατί δεν ωφελεί να  σκέφτεσαι κάτι που έχει τελειώσει,κάτι που έγινε και δεν "ξεγίνεται".Ανοίγεις τα μάτια,βλέπεις αυτά που δεν έχεις χάσει,σκέφτεσαι το αύριο,προχωράς και κάποια στιγμή η ζωή θα σου χαμογελάσει. Επειδή προχώρησες...

Τα παράλογα

Είναι ακόμη καλοκαίρι και οι μαθητές έχουν ακόμη διακοπές,όμως όχι όλοι.Κάποιοι τριγυρνάνε από τώρα με τις σχολικές τους τσάντες,πηγαίνουν φροντιστήριο,διαβάζουν.Δεν υποψιάζονται ακόμη το πόσο καταπιεσμένοι,περιορισμένοι,αγχωμένοι θα αισθανθούν αυτή τη σχολική χρονιά,για ένα χρονικό διάστημα,μικρό ή μεγάλο,οι περισσότεροι από αυτούς.Μιλάω φυσικά για τους μαθητές της τρίτης λυκείου που για να πετύχουν το στόχο τους θα αναγκαστούν να στερηθούν λίγα ή και πολλά(το δεύτερο συνήθως)από τη μέχρι τώρα ζωή τους.Και αναρωτιέμαι,είναι λογικό όλο αυτό;
Γιατί,για να περάσεις στο πανεπιστήμιο χρειάζεται διάβασμα και γνώσεις χρειάζεται όμως να έχεις και προσωπικότητα ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.Διαβάζεις λοιπόν και μαθαίνεις πράγματα,όχι γιατί θα σε κάνουν να σκέφτεσαι διαφορετικά,όχι γιατί θα σε κάνουν πιο έξυπνο ή πιο ώριμο αλλά γιατί κάποια από αυτά θα σου χρειαστούν για τις μέρες των πανελλαδικών εξετάσεων.Έτσι έχουν τα πράγματα,μαθαίνεις όσα μπορείς,γράφεις όσα μπορείς και τελικά ή περνάς ή δεν περνάς.Αλλά το ποιος είσαι,τι σκέφτεσαι ,πόσο πραγματικά αγαπάς το επάγγελμα που πρόκειται να κάνεις ,δεν το εξετάζει κανείς.Είναι και αυτό λογικό;
Ανακοινώθηκε ότι οι μαθητές που θα πάνε πρώτη λυκείου φέτος θα εισαχθούν στο πανεπιστήμιο με εντελώς διαφορετικό τρόπο.Ελπίζω αυτό το διαφορετικό να είναι και πολύ πιο λογικό.Για χάρη των παιδιών και μόνο...

Ο κόσμος του δήθεν

Στη ζωή μας αναγκαστικά παίζουμε ρόλους.Σε άλλους η ερμηνεία είναι αυθεντική και σε άλλους όχι και αντίστοιχα οι σχέσεις μας είναι αυθεντικές ή επιφανειακές και ψεύτικες.Τις δεύτερες τις κάνουμε όταν θέλουμε κάτι να κερδίσουμε:έναν καλό βαθμό,μια προαγωγή ή απλά τη συμπάθεια και το θαυμασμό των άλλων.Όμως όπως και οι σχέσεις αυτές έτσι και τα κέρδη τους είναι ψεύτικα και προσωρινά.Κι όμως ο κόσμος έχει γεμίσει από τέτοιου είδους σχέσεις.΄Ισως γιατί χτίζονται εύκολα και ίσως γιατί οι άνθρωποι συχνά θέλουν να φαίνονται κάπως και όχι να είναι.Μόνο που αυτό που είσαι πραγματικά είναι που έχει τελικά σημασία.Η εικόνα μας είναι για τους άλλους,το ποιοι είμαστε πραγματικά θα καθορίσει τελικά το πως αισθανόμαστε:πετυχημένοι ή αποτυχημένοι,χαρούμενοι ή λυπημένοι,αγαπητοί ή όχι και κυρίως ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι....
Οι πραγματικές σχέσεις μπορεί να χτίζονται αργά και δύσκολα και μπορεί και να μην πετύχουν γιατί σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει ο αληθινός μας εαυτός.Αν όμως πετύχουν, αυτό που φαινόμαστε ,πιστεύω,θα είναι και αυτό που είμαστε.Αυτά που δείχνουμε θα είναι αυτά που αισθανόμαστε και αυτά που κερδίζουμε θα μας κάνουν να αισθανόμαστε πραγματικά καλύτερα.Στη ζωή μας αναγκαστικά παίζουμε ρόλους.Το ζήτημα είναι τελικά η ερμηνεία μας να είναι όσο το δυνατόν πιο αυθεντική.

Πωλούνται βλαστοκύτταρα

Στην Ελλάδα υπάρχουν οι περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες βλαστοκυττάρων αναλογικά με το πληθυσμό της.Ξεκινάω κάπως ανορθόδοξα και με ένα θέμα αρκετά έξω από τη συνηθισμένη θεματολογία μου...Όμως είδα πρόσφατα σε επανάληψη ένα ντοκιμαντέρ του Εξάντας για τα βλαστοκύτταρα και αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι αυτό που γράφω στην πρώτη σειρά και δεν μπορούσα να μη γράψω κάτι για αυτό.Μη βιαστείτε  να χαρείτε...Η πρωτιά αυτή αρνητική είναι και όχι θετική και θα εξηγήσω αμέσως γιατί...
Πρώτα απ'ολα τα βλαστοκύτταρα βρίσκονται στο ομφάλιο αίμα του νεογέννητου και εφόσον αποθηκευθούν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών όπως η λευχαιμία.Οι ιδιωτικές τράπεζες αναλαμβάνουν (έναντι αμοιβής αφού είναι ιδιωτικές) να φυλάξουν ιδιωτικά το ομφάλιο αίμα των νεογέννητων για να χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση ανάγκης αργότερα είτε από αυτά είτε από τις οικογένειες τους.Αυτό που δεν αναφέρουν οι ιδιωτικές τράπεζες είναι ότι στην περίπτωση που το παιδί ασθενήσει είναι μάλλον αδύνατο να θεραπευθεί από το ομφάλιο αίμα του καθως και αυτό θα έχει την ίδια ασθένεια...!Είναι επίσης τρομερό το γεγονός ότι εφόσον το ομφάλιο αίμα φυλάσσεται ιδιωτικά προφανώς δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κανέναν άλλο εκτός από το παιδί και την οικογένεια του και αν αυτοί δεν το χρειάζονται στερείται τη ζωή του κάποιος που θα μπορούσε να σωθεί από αυτό...Έτσι λοιπόν σε αυτές τις ιδιωτικές τράπεζες αγοράζεται και πουλιέται η ζωή και στην Ελλάδα κατέχουμε το ρεκόρ!
Αν όμως τα βλαστοκύτταρα αποθηκεύονταν σε δημόσιες τράπεζες( όπως συμβαίνει στη Γαλλία όπου έχουν απαγορευθεί οι ιδιωτικές τράπεζες )οι γονείς δε θα ξόδευαν άσκοπα τα χρήματα τους και κανένα βλαστοκύτταρο δε θα πήγαινε χαμένο.Θα δίνανε όλοι για να έχουν όλοι...Στην Ελλάδα όμως απ΄οτι φαίνεται έχουμε μάθει όλα να τα πουλάμε και να τα αγοράζουμε ακόμα και την υγεία και τη ζωή....

• Θέλησα να μη δώσω αρκετά επιστημονικά στοιχεία για αυτό το ζήτημα αφού περισσότερο με απασχόλησε το γεγονός των υπεράριθμων ιδιωτικών τραπεζών.Για περισσότερες επιστημονικές πληροφορίες δείτε εδώ: http://exandas.ert.gr/el/geografika/eyropi/to-polytimo-kyttaro

Λίγες ώρες πριν τα αποτελέσματα...

Είναι 5 το απόγευμα,5 Ιουλίου και σε περίπου 19 ώρες,μπορεί και λιγότερο,θα έχουν βγεί τα αποτελέσματα των πανελληνίων....Βαθμοί που θα καθορίσουν τη ζωή μας ή μήπως όχι;Βασικά μάλλον δική μας επιλογή είναι,εξαρτάται από το πως θα το αντιμετωπίσουμε...
Αν σκεφτείς λογικά το να γράψεις καλά σημαίνει απλά οτι θα περάσεις εκεί που θέλεις.Από εκεί και πέρα όμως έχεις πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να φτιάξεις τη ζωή σου οπως τη θέλεις, αν δηλαδή έχεις κάτι στο μυαλό σου και αν δεν αλλάξεις γνώμη στην πορεία.Οι βαθμοί των πανελληνίων είναι μόλις το πρώτο βήμα.Αν από την άλλη αποτύχεις ή ξαναπροσπαθείς ή ψάχνεις άλλο δρόμο από αυτόν που έχεις στο μυαλό σου,μπορεί να σου βγεί και σε καλό.Μάλλον είναι αλήθεια οτι όπου κλείνει μια πόρτα ανοίγει μια άλλη.
Είναι καθοριστικοί λοιπόν οι αυριανοί βαθμοί.Όχι όμως επειδή θα καθορίσουν αν θα πετύχουμε ή όχι στη ζωή μας αλλά επειδή θα μας οδηγήσουν σε μια πρώτη σημαντική απόφαση,ένα πρώτο σημαντικό βήμα.Είτε δούμε είτε δε δόυμε τους βαθμούς που θέλουμε αύριο πρέπει να θυμόμαστε, και εγώ και όσοι έγραψαν  πανελλήνιες  και όσοι θα γράψουν (ελπίζω να μην είναι πολλόι ακόμα) οτι και τα όνειρα αλλάζουν και δρόμοι υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί...Δεν εύχομαι να έχουμε καλά αποτελέσματα αλλά να κάνουμε καλές επιλογές...

Φεύγεις ή μένεις;

Είπα να μην είμαι απαισιόδοξη καλοκαιριάτικα αλλά δεν τα κατάφερα.Μια που είναι καλοκαίρι κάποιοι (όσοι έχουν ακόμη την οικονομική δυνατότητα ή δεν τους έχει τρομάξει αρκετά η οικονομική κρίση) αναζητούν προορισμούς διακοπών.Μήπως όμως θα έπρεπε να αναζητούν προορισμούς στο εξωτερικό για μόνιμη εγκατάσταση;
Γνωστά είναι τα προβλήματα που κάνουν την ιδέα της μετανάστευσης ελκυστική:υψηλά ποσοστά ανεργίας,χωρίς μέσο δουλειά δεν πιάνεις και αν καταφέρεις να πιάσεις το πιο πιθανό είναι ότι η αμοιβή σου δεν θα είναι ανάλογη των προσόντων σου....Για να μην αναφέρω τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και την ανικανότητα των πολιτικών.Και σα να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε και την οικονομική κρίση και το Δ.Ν.Τ. και τα μέτρα.Ε δεν είναι να σηκωθείς να φύγεις όταν ξέρεις ότι τέλεια πουθενά δεν είναι άλλα σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα;
Υπάρχει λοιπόν η σκέψη πολλών:<<να φύγουμε να σωθούμε>>.Είναι λογικό να θέλεις να ζήσεις καλύτερα,να πετύχεις,να δεις να ανταμείβονται οι κόποι σου.Από την άλλη, αν δεν φύγουμε από την Ελλάδα μπορούμε να μείνουμε για να τη σώσουμε.Ίσως κάποτε να πάψει να υπάρχει η αναξιοκρατία,η γραφειοκρατία,η διαφθορά.Τρόποι υπάρχουν,η θέληση μας λείπει.Έχει ο καθένας μας δυο επιλογές:είτε φεύγεις και βρίσκεις το καλύτερο,είτε μένεις και προσπαθείς και ελπίζεις ότι κάποτε η κατάσταση θα βελτιωθεί.Διαλέγεις λοιπόν τι είσαι,ρεαλιστής η ιδεαλιστής, και έπειτα επιλέγεις:Φεύγεις ή μένεις;

12 χρόνια και μια μέτρια βραδιά

Μέτρια βραδιά και μέτρια η γιορτή χθες της αποφοίτησης και αναρωτιέμαι ,μέτρια ήταν κι όλα τα χρόνια του σχολείου; Αρχικά σκέφτομαι πως δεν ήταν, πως ήταν σημαντικό κομμάτι της ζωής του καθενός από εμάς πως ,είναι σίγουρα φορτωμένα αυτά τα χρόνια με ευχάριστες αναμνήσεις. Από την άλλη σκέφτομαι ότι χθες δεν ήθελα να ακούσω ψέματα και υπερβολές για το πόσο τέλεια και αρμονικά ήταν όλα… γιατί απλούστατα δεν ήταν.

Τελικά η χθεσινή εκδήλωση μάλλον αποδείκνυε ότι τελειώσαμε το σχολείο κουρασμένοι και πικραμένοι. Γιατί παρόλα τα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος όλοι έχουμε και κάποιες καλές σχολικές αναμνήσεις….Ήρθε όμως η περσινή χρονιά και τα έσβησε όλα. Είναι πραγματικά οξύμωρο να περιμένεις να τελειώσει αυτή η χρονιά χωρίς να σκέφτεσαι ότι τελειώνει ένα κεφάλαιο της ζωής σου, χωρίς να νοσταλγείς τα χρόνια που πέρασαν. Πως όμως  να σκεφτείς έτσι όταν νοιώθεις μόνο πίεση και άγχος; Επειδή η περσινή σχολική χρονιά δεν θύμιζε σε τίποτα σχολείο ξεχάσαμε και εμείς πως είναι να είσαι μαθητής….Ξεχάσαμε ,γιατί δεν μας ενδιέφερε, ότι κάποιους συμμαθητές μας ίσως να μην τους ξαναδούμε ποτέ και ίσως είτε τους χωνεύουμε είτε όχι έπρεπε να τους πούμε ένα τελευταίο γεια…Βέβαια έτσι θα σκεφτόμασταν μόνο αν νοιώθαμε ακόμα μαθητές. Αυτή την ιδιότητα τη χάσαμε από πέρσι. Μήπως λοιπόν έπρεπε να γίνει πέρσι η αποφοίτηση;

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ?

Δεν είμαι καμιά φανατική υποστηρίκτρια της αποκαλούμενης έντεχνης μουσικής και δεν μου τη δίνει ούτε ο Ρουβάς ούτε η Βανδή αν και δεν ακούω και πολύ τη μουσική τους. Αυτό που πιστεύω γενικά είναι ότι αξίζει να γίνει διάσημος και να ακούγεται όποιος είναι καλός στο είδος του. Ο Ρουβάς για παράδειγμα, είναι πολύ καλός πάνω στη σκηνή αυτό το παραδέχονται όλοι. Αυτή είναι και η δουλειά του, να εντυπωσιάζει και να διασκεδάζει τον κόσμο. Και το πετυχαίνει. Όλα τα είδη λοιπόν πρέπει να υπάρχουν και να εκπροσωπούνται από τους καλύτερους και σε κάθε είδος το ποιος είναι καλύτερος καθορίζεται με διαφορετικά κριτήρια.

Το πρόβλημα λοιπόν στην Ελλάδα δεν είναι ότι υπάρχει ο Ρουβάς και η Βανδή αλλά ότι προβάλλονται μόνο συγκεκριμένα είδη μουσικής. Είναι νομίζω φανερό ότι στα άλλα είδη πέρα από το λαϊκό ποπ οι νέοι τραγουδιστές ελάχιστες φορές έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Φτάνω λοιπόν και στην αφορμή που με οδήγησε να γράψω αυτό το άρθρο…

Πριν λίγες μέρες έτυχε να δω στο youtube το τραγούδι «Της Άρνης το νερό» του Σταύρου Σιόλα (http://www.youtube.com/watch?v=nTzQijhmueg) το οποίο πήρε και το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2006. Θυμόμουν από τότε πόσο καλή φωνή είχε ( η λέξη καλή ίσως είναι λίγη) και έκπληκτη που δεν τον είχα ξανακούσει έψαξα να βρω τι κάνει τώρα στη ζωή του. Μια αναφορά στο προφίλ του στο myspace για εμφανίσεις του σε ένα άγνωστο μαγαζί μαζί με μια επίσης άγνωστη τραγουδίστρια ήταν το μόνο που βρήκα…Από καινούρια τραγούδια μόνο ένα…

Αν ήθελα να κάνω πλάκα θα έλεγα ότι το τραγούδι «Της Άρνης το νερό» είναι μάλλον… γκαντέμικο. Ένας ακόμα πολύ ταλαντούχος τραγουδιστής, ο Βασίλης Παχής, το τραγούδησε στις οντισιόν του x-factor(http://www.youtube.com/watch?v=IPf1E_tMQEM&feature=related) το 2008 χωρίς να καταφέρει καν να προκριθεί στα live…Έψαξα λοιπόν και για αυτόν πληροφορίες. Το μόνο που βρήκα για αυτόν ήταν κάποιες εμφανίσεις που είχε κάνει το Μάρτιο με την Ελένη Δήμου και άλλους τραγουδιστές…

Δυο νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι λοιπόν που θα μπορούσαν τώρα να συνεργάζονται με την Αλεξίου και τον Νταλάρα που θα μπορούσαν ίσως κάποτε να τους αντικαταστήσουν απλώς χάθηκαν…Δε θέλω να κατηγορήσω κανέναν για αυτό γιατί δεν ξέρω ποιόν ακριβώς να κατηγορήσω. Το σίγουρο είναι ότι ευθύνη έχουν και οι ακροατές. Μήπως λοιπόν πρέπει και εμείς να στραφούμε και σε άλλα είδη μουσικής και να στηρίξουμε αυτούς που το αξίζουν? Γιατί ανεξάρτητα από τις μεγάλες μουσικές εταιρείες που προσπαθούν να φτιάξουν σταρ αυτοί που κάνουν τους τραγουδιστές σταρ είμαστε εμείς….

Πράγαματα που ήθελα από καιρό να γράψω

Το είχα πει λοιπόν απο περσι,πριν αρχίσω την Τρίτη λυκείου, οτι θα μισήσω το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.Έτσι κι έγινε.Καθως προχωρούσε η χρονιά οι αδυναμίες του ‘’εκπαιδευτικού’’ μας συστήματος μου είχαν γίνει έμμονη ιδέα.Δεν πρόκειται όμως να ασχοληθώ(τουλάχιστον όχι τώρα) με την υποκορισία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος,δηλαδή το τι υποτίθεται οτι μαθαίνουμε και τι υποτίθεται οτι μας προσφέρει.Προτιμώ να ασχοληθώ με την αδικία που μπορεί να υποστούν οι μαθητές εξαιτίας των πανελλαδικών εξετάσεων.

Δεν είναι άδικο μια κοπέλα που της αρέσει να ασχολείται με μαλλιά και νύχια να μην μπορέσει να περάσει στη σχολή αισθητικής επειδή δεν μπορεί να μάθει αρχαία ή ιστορία,ένας καλός αθλητής να μην μπορέσει να περάσει στα ΤΕΦΑΑ ή ένας καλός μουσικός στη μουσικολογία; Οι βάσεις αυτών των σχολών,θα μπορούσε να πει κάποιος,είναι χαμηλές,υπερβολικό διάβασμα δηλαδή δε χρειάζεται και επιπλέον,τουλάχιστον στη μουσικολογία και τα ΤΕΦΑΑ ,υπάρχουν και τα ειδικά μαθήματα.Όμως και έτσι η αδικία συνεχίζει να υφίσταται.Πρώτα απ’όλα γιατί είναι δύσκολο να ρυθμίσεις το πόσο θα διαβάσεις.Δεν μπορείς να πεις θα διαβάσω λίγο για να βγάλω 13000 μόρια γιατί από εκεί που πειμένεις να γράψεις τοσα μπορεί να γράψεις τα μισά.Επιπλέον τα ειδικά μαθήματα υπάρχουν αλλά αυτό δε σημαίνει πως μπορείς να γράψεις 0 στα υπόλοιπα.Αυτό σημαίνει πως για να φτιάχνεις νύχια ή να γίνεις γυμναστής πρέπει να ξέρεις τα μαθήματα της κατεύθηνσης σου.Έτσι άτομα που ταιριάζουν σε σχολές όπως οι παραπάνω απορρίπτονται ή γίνονται αποδεκτά σε αυτές με κριτήρια που καμιά σχέση δεν έχουν με τις απαιτήσεις των σχολών!Αυτό δεν είναι άδικο και τελείως παράλογο;

Η αδικία όμως δεν υπάρχει μόνο σε περιπτώσεις όπως οι παραπάνω.Γιατί χρειάζεται ένας υποψήφιος γιατρός να ξέρει πολύ καλά μαθηματικά ή ένας υποψήφιος δικηγόρος αρχαία και λατινικά;Τυχαίνει μάλιστα να μπαίνουν σε αυτές τις σχολές άτομα με άριστους βαθμούς και να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις τους.. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος οτι οι γνώσεις που προσφέρουν τα εξεταζόμενα μαθήματα καλλιεργούν την προσωπικότητα του ατόμου.Σε αυτό δεν μπορώ να διαφωνήσω(κάτι προσφέρουν ακόμα και έτσι που διδάσκονται).Όπως και να το κάνουμε όμως κριτήριο για να μπείς σε μια σχολή είναι να έχεις και τις κατάλληλες ικανότητες για αυτή και όχι μόνο να έχεις μια γενικότερη καλλιέργεια.Για αυτό πρέπει να διαχωριστεί η δευτεροβαθμια από την τριτοβάθμια εκπαίδευση.Για να κρίνει κάθε σχολή ποιά είναι τα κριτήρια για να εισαχθείς σε αυτή.Μόνο έτσι θα εξαλειφθεί αυτή η αδικία.

Πολυχρωμία-Μια αλληγορία

Η ζωή δεν έχει μόνο άσπρο και μαύρο…έχει και γκρι και κόκκινο και ροζ και μπλε και μωβ και πράσινο και και και…Δεν θέλω βέβαια να μιλήσω για τα χρώματα αυτά καθ’ αυτά αλλά για το τι συμβολίζουν. Θέλω να πω δηλαδή ότι η ανθρώπινη ζωή έχει πολλές πλευρές: χαρές και λύπες, στιγμές που πρέπει να είσαι σοβαρός και στιγμές που κάνεις βλακείες σαν παιδί…Κάποιες φορές μπορείς να δράσεις σύμφωνα με τη λογική άλλες με το συναίσθημα. Η ‘πολυχρωμία’ υπάρχει και στις ασχολίες: κάποια στιγμή θα δεις μια ηλίθια κωμωδία και κάποια άλλη στιγμή θα διαβάσεις Ντοστογιέφσκυ. Κάποια στιγμή θα μιλήσεις για ρούχα ή ποδόσφαιρο(οι άντρες :P) και κάποια άλλη στιγμή για πολιτική και..... Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στη ζωή σου δεν μπορείς να είσαι μόνο σοβαρός ή μόνο αστείος. Πρέπει να είσαι λίγο απ’όλα. Να ζήσεις λίγο απ’όλα. Να μην είσαι μόνο μαύρο ούτε μόνο ροζ…Οι άνθρωποι δεν πρέπει να διαχωρίζονται σε αυτούς που είναι μόνο το ένα χρώμα ή μόνο το άλλο γιατί απλά πρέπει όλοι μας να είμαστε πολύχρωμοι. Τη ζωή σου τη χάνεις και όταν απορρίπτεις οτιδήποτε σοβαρό και όταν απορρίπτεις οτιδήποτε επιφανειακό. Τίποτα δεν πρέπει να απορρίπτεις! Όλα είναι μέρος της ζωής….