Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Φεύγεις ή μένεις;

Είπα να μην είμαι απαισιόδοξη καλοκαιριάτικα αλλά δεν τα κατάφερα.Μια που είναι καλοκαίρι κάποιοι (όσοι έχουν ακόμη την οικονομική δυνατότητα ή δεν τους έχει τρομάξει αρκετά η οικονομική κρίση) αναζητούν προορισμούς διακοπών.Μήπως όμως θα έπρεπε να αναζητούν προορισμούς στο εξωτερικό για μόνιμη εγκατάσταση;
Γνωστά είναι τα προβλήματα που κάνουν την ιδέα της μετανάστευσης ελκυστική:υψηλά ποσοστά ανεργίας,χωρίς μέσο δουλειά δεν πιάνεις και αν καταφέρεις να πιάσεις το πιο πιθανό είναι ότι η αμοιβή σου δεν θα είναι ανάλογη των προσόντων σου....Για να μην αναφέρω τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και την ανικανότητα των πολιτικών.Και σα να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε και την οικονομική κρίση και το Δ.Ν.Τ. και τα μέτρα.Ε δεν είναι να σηκωθείς να φύγεις όταν ξέρεις ότι τέλεια πουθενά δεν είναι άλλα σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα;
Υπάρχει λοιπόν η σκέψη πολλών:<<να φύγουμε να σωθούμε>>.Είναι λογικό να θέλεις να ζήσεις καλύτερα,να πετύχεις,να δεις να ανταμείβονται οι κόποι σου.Από την άλλη, αν δεν φύγουμε από την Ελλάδα μπορούμε να μείνουμε για να τη σώσουμε.Ίσως κάποτε να πάψει να υπάρχει η αναξιοκρατία,η γραφειοκρατία,η διαφθορά.Τρόποι υπάρχουν,η θέληση μας λείπει.Έχει ο καθένας μας δυο επιλογές:είτε φεύγεις και βρίσκεις το καλύτερο,είτε μένεις και προσπαθείς και ελπίζεις ότι κάποτε η κατάσταση θα βελτιωθεί.Διαλέγεις λοιπόν τι είσαι,ρεαλιστής η ιδεαλιστής, και έπειτα επιλέγεις:Φεύγεις ή μένεις;

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

12 χρόνια και μια μέτρια βραδιά

Μέτρια βραδιά και μέτρια η γιορτή χθες της αποφοίτησης και αναρωτιέμαι ,μέτρια ήταν κι όλα τα χρόνια του σχολείου; Αρχικά σκέφτομαι πως δεν ήταν, πως ήταν σημαντικό κομμάτι της ζωής του καθενός από εμάς πως ,είναι σίγουρα φορτωμένα αυτά τα χρόνια με ευχάριστες αναμνήσεις. Από την άλλη σκέφτομαι ότι χθες δεν ήθελα να ακούσω ψέματα και υπερβολές για το πόσο τέλεια και αρμονικά ήταν όλα… γιατί απλούστατα δεν ήταν.
Τελικά η χθεσινή εκδήλωση μάλλον αποδείκνυε ότι τελειώσαμε το σχολείο κουρασμένοι και πικραμένοι. Γιατί παρόλα τα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος όλοι έχουμε και κάποιες καλές σχολικές αναμνήσεις….Ήρθε όμως η περσινή χρονιά και τα έσβησε όλα. Είναι πραγματικά οξύμωρο να περιμένεις να τελειώσει αυτή η χρονιά χωρίς να σκέφτεσαι ότι τελειώνει ένα κεφάλαιο της ζωής σου, χωρίς να νοσταλγείς τα χρόνια που πέρασαν. Πως όμως  να σκεφτείς έτσι όταν νοιώθεις μόνο πίεση και άγχος; Επειδή η περσινή σχολική χρονιά δεν θύμιζε σε τίποτα σχολείο ξεχάσαμε και εμείς πως είναι να είσαι μαθητής….Ξεχάσαμε ,γιατί δεν μας ενδιέφερε, ότι κάποιους συμμαθητές μας ίσως να μην τους ξαναδούμε ποτέ και ίσως είτε τους χωνεύουμε είτε όχι έπρεπε να τους πούμε ένα τελευταίο γεια…Βέβαια έτσι θα σκεφτόμασταν μόνο αν νοιώθαμε ακόμα μαθητές. Αυτή την ιδιότητα τη χάσαμε από πέρσι. Μήπως λοιπόν έπρεπε να γίνει πέρσι η αποφοίτηση;

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ?

Δεν είμαι καμιά φανατική υποστηρίκτρια της αποκαλούμενης έντεχνης μουσικής και δεν μου τη δίνει ούτε ο Ρουβάς ούτε η Βανδή αν και δεν ακούω και πολύ τη μουσική τους. Αυτό που πιστεύω γενικά είναι ότι αξίζει να γίνει διάσημος και να ακούγεται όποιος είναι καλός στο είδος του. Ο Ρουβάς για παράδειγμα, είναι πολύ καλός πάνω στη σκηνή αυτό το παραδέχονται όλοι. Αυτή είναι και η δουλειά του, να εντυπωσιάζει και να διασκεδάζει τον κόσμο. Και το πετυχαίνει. Όλα τα είδη λοιπόν πρέπει να υπάρχουν και να εκπροσωπούνται από τους καλύτερους και σε κάθε είδος το ποιος είναι καλύτερος καθορίζεται με διαφορετικά κριτήρια.
Το πρόβλημα λοιπόν στην Ελλάδα δεν είναι ότι υπάρχει ο Ρουβάς και η Βανδή αλλά ότι προβάλλονται μόνο συγκεκριμένα είδη μουσικής. Είναι νομίζω φανερό ότι στα άλλα είδη πέρα από το λαϊκό ποπ οι νέοι τραγουδιστές ελάχιστες φορές έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Φτάνω λοιπόν και στην αφορμή που με οδήγησε να γράψω αυτό το άρθρο…
Πριν λίγες μέρες έτυχε να δω στο youtube το τραγούδι «Της Άρνης το νερό» του Σταύρου Σιόλα (http://www.youtube.com/watch?v=nTzQijhmueg) το οποίο πήρε και το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2006. Θυμόμουν από τότε πόσο καλή φωνή είχε ( η λέξη καλή ίσως είναι λίγη) και έκπληκτη που δεν τον είχα ξανακούσει έψαξα να βρω τι κάνει τώρα στη ζωή του. Μια αναφορά στο προφίλ του στο myspace για εμφανίσεις του σε ένα άγνωστο μαγαζί μαζί με μια επίσης άγνωστη τραγουδίστρια ήταν το μόνο που βρήκα…Από καινούρια τραγούδια μόνο ένα…
Αν ήθελα να κάνω πλάκα θα έλεγα ότι το τραγούδι «Της Άρνης το νερό» είναι μάλλον… γκαντέμικο. Ένας ακόμα πολύ ταλαντούχος τραγουδιστής, ο Βασίλης Παχής, το τραγούδησε στις οντισιόν του x-factor(http://www.youtube.com/watch?v=IPf1E_tMQEM&feature=related) το 2008 χωρίς να καταφέρει καν να προκριθεί στα live…Έψαξα λοιπόν και για αυτόν πληροφορίες. Το μόνο που βρήκα για αυτόν ήταν κάποιες εμφανίσεις που είχε κάνει το Μάρτιο με την Ελένη Δήμου και άλλους τραγουδιστές…
Δυο νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι λοιπόν που θα μπορούσαν τώρα να συνεργάζονται με την Αλεξίου και τον Νταλάρα που θα μπορούσαν ίσως κάποτε να τους αντικαταστήσουν απλώς χάθηκαν…Δε θέλω να κατηγορήσω κανέναν για αυτό γιατί δεν ξέρω ποιόν ακριβώς να κατηγορήσω. Το σίγουρο είναι ότι ευθύνη έχουν και οι ακροατές. Μήπως λοιπόν πρέπει και εμείς να στραφούμε και σε άλλα είδη μουσικής και να στηρίξουμε αυτούς που το αξίζουν? Γιατί ανεξάρτητα από τις μεγάλες μουσικές εταιρείες που προσπαθούν να φτιάξουν σταρ αυτοί που κάνουν τους τραγουδιστές σταρ είμαστε εμείς….

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Πράγαματα που ήθελα από καιρό να γράψω

Το είχα πει λοιπόν απο περσι,πριν αρχίσω την Τρίτη λυκείου, οτι θα μισήσω το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.Έτσι κι έγινε.Καθως προχωρούσε η χρονιά οι αδυναμίες του ‘’εκπαιδευτικού’’ μας συστήματος μου είχαν γίνει έμμονη ιδέα.Δεν πρόκειται όμως να ασχοληθώ(τουλάχιστον όχι τώρα) με την υποκορισία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος,δηλαδή το τι υποτίθεται οτι μαθαίνουμε και τι υποτίθεται οτι μας προσφέρει.Προτιμώ να ασχοληθώ με την αδικία που μπορεί να υποστούν οι μαθητές εξαιτίας των πανελλαδικών εξετάσεων.

Δεν είναι άδικο μια κοπέλα που της αρέσει να ασχολείται με μαλλιά και νύχια να μην μπορέσει να περάσει στη σχολή αισθητικής επειδή δεν μπορεί να μάθει αρχαία ή ιστορία,ένας καλός αθλητής να μην μπορέσει να περάσει στα ΤΕΦΑΑ ή ένας καλός μουσικός στη μουσικολογία; Οι βάσεις αυτών των σχολών,θα μπορούσε να πει κάποιος,είναι χαμηλές,υπερβολικό διάβασμα δηλαδή δε χρειάζεται και επιπλέον,τουλάχιστον στη μουσικολογία και τα ΤΕΦΑΑ ,υπάρχουν και τα ειδικά μαθήματα.Όμως και έτσι η αδικία συνεχίζει να υφίσταται.Πρώτα απ’όλα γιατί είναι δύσκολο να ρυθμίσεις το πόσο θα διαβάσεις.Δεν μπορείς να πεις θα διαβάσω λίγο για να βγάλω 13000 μόρια γιατί από εκεί που πειμένεις να γράψεις τοσα μπορεί να γράψεις τα μισά.Επιπλέον τα ειδικά μαθήματα υπάρχουν αλλά αυτό δε σημαίνει πως μπορείς να γράψεις 0 στα υπόλοιπα.Αυτό σημαίνει πως για να φτιάχνεις νύχια ή να γίνεις γυμναστής πρέπει να ξέρεις τα μαθήματα της κατεύθηνσης σου.Έτσι άτομα που ταιριάζουν σε σχολές όπως οι παραπάνω απορρίπτονται ή γίνονται αποδεκτά σε αυτές με κριτήρια που καμιά σχέση δεν έχουν με τις απαιτήσεις των σχολών!Αυτό δεν είναι άδικο και τελείως παράλογο;

Η αδικία όμως δεν υπάρχει μόνο σε περιπτώσεις όπως οι παραπάνω.Γιατί χρειάζεται ένας υποψήφιος γιατρός να ξέρει πολύ καλά μαθηματικά ή ένας υποψήφιος δικηγόρος αρχαία και λατινικά;Τυχαίνει μάλιστα να μπαίνουν σε αυτές τις σχολές άτομα με άριστους βαθμούς και να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις τους.. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος οτι οι γνώσεις που προσφέρουν τα εξεταζόμενα μαθήματα καλλιεργούν την προσωπικότητα του ατόμου.Σε αυτό δεν μπορώ να διαφωνήσω(κάτι προσφέρουν ακόμα και έτσι που διδάσκονται).Όπως και να το κάνουμε όμως κριτήριο για να μπείς σε μια σχολή είναι να έχεις και τις κατάλληλες ικανότητες για αυτή και όχι μόνο να έχεις μια γενικότερη καλλιέργεια.Για αυτό πρέπει να διαχωριστεί η δευτεροβαθμια από την τριτοβάθμια εκπαίδευση.Για να κρίνει κάθε σχολή ποιά είναι τα κριτήρια για να εισαχθείς σε αυτή.Μόνο έτσι θα εξαλειφθεί αυτή η αδικία.

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Πολυχρωμία-Μια αλληγορία

Η ζωή δεν έχει μόνο άσπρο και μαύρο…έχει και γκρι και κόκκινο και ροζ και μπλε και μωβ και πράσινο και και και…Δεν θέλω βέβαια να μιλήσω για τα χρώματα αυτά καθ’ αυτά αλλά για το τι συμβολίζουν. Θέλω να πω δηλαδή ότι η ανθρώπινη ζωή έχει πολλές πλευρές: χαρές και λύπες, στιγμές που πρέπει να είσαι σοβαρός και στιγμές που κάνεις βλακείες σαν παιδί…Κάποιες φορές μπορείς να δράσεις σύμφωνα με τη λογική άλλες με το συναίσθημα. Η ‘πολυχρωμία’ υπάρχει και στις ασχολίες: κάποια στιγμή θα δεις μια ηλίθια κωμωδία και κάποια άλλη στιγμή θα διαβάσεις Ντοστογιέφσκυ. Κάποια στιγμή θα μιλήσεις για ρούχα ή ποδόσφαιρο(οι άντρες :P) και κάποια άλλη στιγμή για πολιτική και..... Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στη ζωή σου δεν μπορείς να είσαι μόνο σοβαρός ή μόνο αστείος. Πρέπει να είσαι λίγο απ’όλα. Να ζήσεις λίγο απ’όλα. Να μην είσαι μόνο μαύρο ούτε μόνο ροζ…Οι άνθρωποι δεν πρέπει να διαχωρίζονται σε αυτούς που είναι μόνο το ένα χρώμα ή μόνο το άλλο γιατί απλά πρέπει όλοι μας να είμαστε πολύχρωμοι. Τη ζωή σου τη χάνεις και όταν απορρίπτεις οτιδήποτε σοβαρό και όταν απορρίπτεις οτιδήποτε επιφανειακό. Τίποτα δεν πρέπει να απορρίπτεις! Όλα είναι μέρος της ζωής….