Όνειρα εν μέσω κρίσης...

 Είμαστε η γενιά χωρίς όνειρα; Όχι, όλοι οι νέοι έχουν όνειρα.Απλώς εξελισσόμαστε σε γενιά με τα θαμμένα ή "μεταναστεύοντα" όνειρα. Όταν, εν μέσω κρίσης, ο στόχος δεν είναι πλέον να βρει κανείς την ιδανική δουλειά, αλλά να βρει δουλειά, που χώρος για όνειρα; Σε μια χώρα που παλεύει να ζήσει τι άλλες προσδοκίες μπορεί να έχει κανείς; Όταν δεν ξέρεις αν θα πληρώνεσαι αρκετά για να μπορείς να ζεις όπως θέλεις είναι λίγο δύσκολο να έχεις άλλες απαιτήσεις και προσδοκίες. Και όποιος θέλει να έχει άλλες προσδοκίες απλώς φεύγει.
 Σίγουρα υπάρχουν ακόμα ευκαιρίες στην Ελλάδα και ακόμα κάποιες ελπίδες για να πραγματοποιήσει κανείς τα όνειρά του. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι αυτές οι ευκαιρίες δεν φτάνουν για όλους. Και κάπως έτσι η πραγματικότητα συντρίβει τα όνειρα...Γιατί, για να έχεις ένα όνειρο πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει και στην πραγματικότητα μια ελπίδα για να το πετύχεις.
 Παρόλα αυτά, είναι δύσκολο να απαρνηθεί κανείς την αξία του να ονειρεύεσαι.Άλλωστε, είναι τόσες πολλές στην ιστορία οι περιπτώσεις των ανθρώπων που έκαναν το αδύνατο δυνατό... Δε θα έπρεπε να γίνονται εκπτώσεις στις προσδοκίες και τα όνειρα...Όταν χάνεις την ελπίδα σου,το να χάσεις τη μάχη είναι το φυσιολογικό επακόλουθο. Όσο λοιπόν δύσκολο και αν φαίνεται, ας μη χάσουμε τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε.Είναι το μόνο όπλο που μας έχει απομείνει...

Αποχαιρετώντας έναν παιδικό ήρωα

  Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο της σειράς Χάρρι Πόττερ. Χθες είδα το δεύτερο μισό της τελευταίας ταινίας...Ύστερα από 10 χρόνια το "παραμύθι" τελείωσε οριστικά.
  Μπορώ να πω πως άνηκα κι εγώ στην κατηγορία εκείνη των παιδιών που αγάπησαν το διάβασμα χάρη στον μικρό Πόττερ...Πράγματι, μόλις τελείωσα το πρώτο βιβλίο περίμενα με ανυπομονησία κάθε επόμενο αλλά άρχισα να διαβάζω και σχεδόν όποιο άλλο παιδικό βιβλίο έφτανε στα χέρια μου.Δε σταμάτησε όμως εκεί η επίδραση του Χάρρι Πόττερ...Τα επόμενα χρόνια έμαθα απ΄έξω τα ονόματα των πρωταγωνιστών των ταινιών,τις ηλικίες τους,ακόμα και τα ενδιαφέροντα τους,μάζευα φωτογραφίες τους στον υπολογιστή μου και ήθελα πάντα να βλέπω κάθε ταινία στην πρεμιέρα.Άνηκα κι εγώ λοιπόν στους φαν αυτού του"παγκόσμιου φαινομένου" όπως το αποκαλούσαν συχνά.
  Με τα χρόνια βέβαια η ενασχόληση μου με τον μικρό Χάρρι, που μεγάλωνε κι αυτός μαζί μου, άρχισε να μειώνεται. Δεν παύει όμως να αποτελεί τον ήρωα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Και γι' αυτό νοιώθω κάπως μελαγχολική όταν σκέφτομαι πως δε θα υπάρξει πια καμία καινούρια περιπέτεια του Χάρρι.Και το πιο παράξενο:θυμάμαι ότι πάντοτε αναρωτιόμουν πώς θα ήμουν και πού θα βρισκόμουν όταν θα τελείωναν οι περιπέτειες του, και πάντα η στιγμή αυτή μου φαινόταν πολύ μακρινή και εγώ με φανταζόμουν πολύ μεγάλη.Και να που η στιγμή έφτασε χωρίς να το καταλάβω.Και, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, δε νοιώθω τόσο μεγάλη όσο περίμενα...Όμως μεγαλώσαμε μικρέ Χάρρι,κι εγώ και τόσοι άλλοι θαυμαστές σου, και ήρθε η ώρα να σε αποχαιρετίσουμε...

Φοιτητικές εκλογές:Ποιός θέλει να παίξει;

  Αύριο οι φοιτητές παίζουν "εκλογές"....Δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι...Άλλοτε αθώο άλλοτε όχι...Ποια παράταξη θα πάρει τις περισσότερες ψήφους για να "τη λέει" στους άλλους;Ποια θα μπορέσει να γλείψει τα περισσότερα πρωτοετάκια για να έρθουν να ψηφίσουν;Και μετά τα συνθήματα επιπέδου νηπιαγωγείου (και α και ου και δαπ νδφκ...χρειάζεται να πω κάτι άλλο;) Και άμα λάχει παίζουμε και λίγο ξύλο...Γιατί όταν έχεις διαφορετικά οράματα σχετικά με το μέλλον της σχόλης μπορεί και να μαλώσεις....
  Έτσι λοιπόν η ομαδούλα που έχει τις περισσότερες ψήφους κερδίζει και χαίρεται γιατί θα συνεχίσει να προσφέρει στην πανεπιστημιακή κοινότητα με εκδρομούλες και πάρτυ...και θα συνεχίσει βέβαια να περηφανεύεται ότι είναι "πρώτη δύναμη στη σχολή"(οκ είστε,εμάς τους υπόλοιπους γιατί να μας νοιάζει;)
  Αυτή είναι η αθώα προοπτική της υπόθεσης.Το εκνευριστικό αλλά και αθώο παιχνίδι χάνει την αθωότητα του όταν αυτοί που ανήκουν στην μεγαλύτερη παράταξη ξαφνικά βρίσκονται και ευνοημένοι...Γιατί στο παιχνιδάκι καμιά φορά μπαίνουν και οι καθηγητές.Δε χρειάζονται πολλές εξηγήσεις,όλοι έχουμε ακούσει διάφορα....
  Σίγουρα,υπάρχουν και παρατάξεις που δε δρουν έτσι.Σίγουρα υπάρχουν και παιδιά που μπήκαν σε παρατάξεις όχι για να παίξουν αλλά για να βοηθήσουν πραγματικά στα προβλήματα της σχόλης.Δυστυχώς όμως όταν ένα σύστημα είναι πέρα για πέρα σάπιο τι μπορούν να αλλάξουν αυτοί οι λίγοι;Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα αν δεν αντιμετωπίσεις το πρόβλημα από τη ρίζα του.
   Όσο λοιπόν οι παρατάξεις έχουν κατάληξη -αρα (ΠΑΣΠαρα,ΔΑΠαρα) και συνθήματα,σαν ομάδες, όσο παίζουν ξύλο,όσο οργανώνουν εκδρομές και πάρτυ για να μαζεύουν λεφτά,όσο γλείφουν κόσμο μήπως ξεγελαστεί και τους ψηφίσει, η μόνη λύση θα είναι αποχή...Μέχρι να βρεθεί μια παράταξη που δε θα κάνει τίποτα από τα παραπάνω.

Τηλεοπτικά σκουπίδια no.2

 Είχα γράψει στο προηγούμενο άρθρο μου πως για το "The real housewives of Athens" θα χρειαζόταν να γράψω άλλο ένα άρθρο.Έπειτα το ξανασκέφτηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν και άλλα παλιότερα "μαργαριτάρια" της ελληνικής τηλεόρασης...Και μιας και έχουν επιζήσει τους αξίζει ένα άρθρο αφιέρωμα....Έτσι, σαν φόρος τιμής...
  Εξάλλου είναι προφανές ότι οι "Οικογενειακές ιστορίες" και το "The real housewives of Athens" είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που φυσικά έχει χτυπήσει και την τηλεόραση (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω..).Τι γίνεται όμως με τις κουτσομπολίστικες μεσημεριανές εκπομπές και με τις "αγαπημένες" μου εκπομπές της Ανίτας Πάνια;
  Η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει αρκετά μεσημέρια μετά το σχολείο χαζεύοντας κάποια κουτσομπολίστικη εκπομπή.Ήταν ο χρόνος που περνούσα πριν από το διάβασμα και ήθελα να κάνω κάτι χαλαρωτικό.Άλλωστε για αυτό δεν υπάρχουν αυτές οι εκπομπές; Όχι για να σε προβληματίσουν ή να σου δώσουν γνώσεις,αλλά για να σκοτώσεις τον χρόνο σου.Αυτό δεν είναι το κακό.Το κακό είναι ο τρόπος με τον οποίο σε βοηθάνε να σκοτώσεις τον χρόνο σου.Σε βομβαρδίζουν με πληροφορίες για τις ζωές άλλων ανθρώπων,πληροφορίες που θεωρούνται σημαντικές μόνο και μόνο επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι διάσημοι.Ακόμη, προβάλλουν ανθρώπους που όχι μόνο δεν αξίζουν την προσοχή μας αλλά ίσως και να χρειάζονται ψυχιατρική φροντίδα.Είναι άνθρωποι που επιζητούν τη δημοσιότητα αλλά δεν έχουν και κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο(και επίσης ίσως και να μην έχουν και ιδιαίτερες νοητικές ικανότητες...) και "παραμυθιάζονται" από τις μεσημεριανές εκπομπές.Τα παραδείγματα δεκάδες,άτομα σαν τον Κώστα Πρέκα αλλά και την Έφη Θώδη...Συμπέρασμα:υπάρχουν πολλοί καλύτεροι τρόποι για να σκοτώσει κανείς τον χρόνο του.
 Βέβαια η καλύτερη στο "παραμύθιασμα" είναι φυσικά η Ανίτα Πάνια.Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς άλλος στην ελληνική τηλεόραση που εκμεταλλεύεται περισσότερο τους απελπισμένους ανθρώπους.Η υποκρισία και η κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο.Είτε πρόκειται για την εκπομπή της που προβάλλει "ταλέντα" είτε πρόκειται για τα "Παρατράγουδα" όπου οποιοσδήποτε "απελπισμένος" πάει να βρει το "δίκιο" του...Ένας παράλογος μικρόκοσμος όπου κουτσοί και στραβοί γίνονται σούπερ σταρ ή άλλοι δύστυχοι βγάζουν χωρίς δισταγμό όλα τα προσωπικά τους προβλήματα στην φόρα για να τους τα λύσει η "φίλη" τους η Ανίτα...
 Μπορεί να έχουν πολλοί την ίδια άποψη με μένα για αυτές τις εκπομπές.Δεν πρέπει να αγνοούμε όμως και το κομμάτι του πληθυσμού που παίρνει αυτές τις εκπομπές στα σοβαρά.Αυτούς που δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά που βλέπουν είναι σκουπίδια.Αυτούς που είναι τα πιθανά νέα "θύματα" των εκπομπών αυτών.Εντάξει, εμείς οι υπόλοιποι δεν κινδυνεύουμε από αυτές τις εκπομπές αλλά κάποιος δε θα έπρεπε να φροντίσει και για αυτούς τους άλλους;Ξανά η ίδια ερώτηση λοιπόν: Κάποιος δε θα έπρεπε να φροντίσει να μη δείχνει τέτοιες βλακείες η τηλεόραση;

Τηλεοπτικά σκουπίδια no.1 (έπεται συνέχεια...)

   Τις τελευταίες μέρες,λόγω της βαρεμάρας των διακοπών,βλέπω πολύ τηλεόραση.Σήμερα είδα και τις "Οικογενειακές ιστορίες" στον Alpha.Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω.Αυτό το πρόγραμμα, σε επίπεδα ποιότητας μόνο με τα "Παρατράγουδα" της Ανίτας Πάνια μπορεί να συγκριθεί (ίσως στον ανταγωνισμό να μπαίνει και το "The real housewives of Athens" αλλά μάλλον γι'αυτό θα χρειαστεί να γράψω άλλο άρθρο).Όπως και να 'χει εγώ το παρακολουθούσα γιατί προσπαθούσα να απαντήσω σε μια ερώτηση που μου είχε κολλήσει.Ένα μεγάλο "γιατί;;;;", που φυσικά διαχωρίζονταν σε διάφορα γιατί...Γιατί να υπάρχει αυτή η εκπομπή;;; (ο Θεός να την κάνει)και φυσικά,γιατί να την δει κανείς;;;
  Απάντηση δε βρήκα.Γιατί φυσικά δε θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η εκπομπή.Πρόκειται για γελειότατες, τάχα ρεαλιστικές ιστορίες, με ανθρώπους που υποκρίνονται ότι τις έχουν ζήσει αν και όλοι καταλαβαίνουμε ότι φυσικά αυτό δεν ισχύει...Από την άλλη ούτε ηθοποιούς μπορείς να τους πεις γιατί και χόμπι σου να είναι η υποκριτική καλύτερα παίζεις...Και κάπου εδώ αρχίζω και θυμώνω γιατί αναρωτιέμαι για ποιόν λόγο ανεχόμαστε να μας σερβίρουν τέτοια σκουπίδια...
   Λένε πως η τηλεόραση,ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα βέβαια,αντικατοπτρίζει το επίπεδο ενός λαού.Αν αυτό ισχύει εγώ θέλω να μεταναστεύσω τώρα.Εννοείται ότι η χώρα μας έχει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από το χαμηλό (συνήθως) επίπεδο των τηλεοπτικών της προγραμμάτων.Η τηλεόραση όμως επηρεάζει πολύ την κοινωνία.Κάποιος λοιπόν πρέπει να φροντίσει ώστε να μη δείχνει τέτοιες βλακείες,δε νομίζετε;

To download or not to download?

  Συνέβη κάτι προχθές που με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο εύκολα πλέον "κλέβουμε" μουσική.Είχα πάει στον Μύλο, στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, και ήμουν έτοιμη να ζητήσω από μια φίλη να μου στείλει στο κινητό ένα τραγούδι του.Ο Αλκίνοος δεκαπέντε μέτρα μακρυά μου, είχα πληρώσει για να τον ακούσω και θα πλήρωνα κι άλλα αν χρειαζόταν, αλλά το τραγουδάκι ήθελα να το πάρω τζάμπα...Ε,είναι κάπως παράξενο...

  Το αν πρέπει ή όχι να κατεβάζουμε (παράνομα) τραγούδια είναι μεγάλο ζήτημα.Σίγουρα ο Αλκίνοος και οποιοσδήποτε άλλος πετυχημένος τραγουδιστής κερδίζει ήδη αρκετά από συναυλίες και εμφανίσεις σε μαγαζιά.Τι γίνεται όμως με τους καλλιτέχνες που τώρα γίνονται γνωστοί;Που τώρα βγάλανε ένα τραγούδι που έγινε μεγάλη επιτυχία;Το ακούνε όλοι αλλά η συντριπτική πλειοψηφία το έχει κατεβάσει παράνομα κι έτσι αυτοί δεν ανταμείβονται όπως τους αξίζει...

   Βέβαια αν είσαι καλλιτέχνης η πραγματική ανταμοιβή θα πρέπει να είναι η αγάπη και η αναγνώριση του κόσμου.Σημασία έχει να ακούει ο κόσμος την μουσική σου.Από την άλλη σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει και μια χρηματική αμοιβή γιατί και οι καλλιτέχνες κάπως πρέπει να ζήσουν...Επειδή και αυτοί ζούνε στο δικό μας κόσμο χρειάζεται να αμειφθούν και οικονομικά...

   Μάλλον η καλύτερη λύση είναι να βάλουμε ένα μέτρο στο παράνομο downloading.Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι εφαρμόσιμη...Αν αγαπάμε έναν τραγουδιστή ας κατεβάζουμε τα τραγούδια του αλλά ας πηγαίνουμε που και που και σε καμιά συναυλία του ή ας παίρνουμε και κανένα cd του, ειδικά αν είναι νέος στον χώρο.Το παράνομο κατέβασμα ήρθε και θα μείνει γιατί κανείς δεν μπορεί να πει όχι στο τζάμπα.Μερικές φορές όμως η αγάπη μας για τη μουσική πρέπει να εκφράζεται και χρηματικά.Γιατί έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει μουσική...

Σκέψεις για τον Άγιο Βαλεντίνο

   Λοιπόν,για να τελειώνουμε.Δεν καταλαβαίνω τι εμμονή είναι αυτή με τον Άγιο Βαλεντίνο.Αναφέρομαι και στους υποστηρικτές της μέρας(που όσο πάει και μειώνονται) και σε όσους είναι κατά.Προφανώς και είναι μια σύμβαση αυτή η γιορτή όπως και όλες οι άλλες...από τα Χριστούγεννα μέχρι...τη γιορτή της μητέρας.Σίγουρα, δε χρειάζεται συγκεκριμένη μέρα για να ανταλλάξουμε δώρα με τους δικούς μας και να περάσουμε χρόνο μαζί τους ή να πούμε στις μαμάδες μας πόσο τις αγαπάμε αλλά δεν είναι οι παραπάνω γιορτές αφορμές για να το κάνουμε;;;
   Κάτι ανάλογο μου φαίνεται συμβαίνει και με τον Άγιο Βαλεντίνο.Όταν είσαι ερωτευμένος δε χρειάζεται να έρθει μια συγκεκριμένη μέρα για να περάσεις καλά,να νοιώσεις χαρούμενος/η που έχεις ένα συγκεκριμένο άνθρωπο δίπλα σου,να της/του το δείξεις,να πεις σ' αγαπώ.Κάθε μέρα είναι μοναδική και μαγευτική για εντελώς διαφορετικούς λόγους και με εντελώς διαφορετικούς τρόπους...Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και δε χρειάζεται να έρθει η συγκεκριμένη γιορτή για να νοιώσεις διαφορετικά.Απλώς,όπως συμβαίνει και με τις άλλες γιορτές,ίσως να είναι μόνο η αφορμή για να δείξεις τι νιώθεις και να συνειδητοποιήσεις πόσο τυχερός/η είσαι...Ίσως πάλι και όχι,γιατί οι αφορμές δίνονται συνέχεια...όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος...
    Αυτό το τελευταίο είναι που με προβληματίζει...Για τους πραγματικά ερωτευμένους η μέρα αυτή είναι μόνο μια αφορμή.Το πρόβλημα είναι ότι ίσως για κάποιους η μέρα αυτή να είναι η αιτία για να φερθούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο,να κάνουν πράγματα που αλλιώς δε θα τα έκαναν,γιατί πολύ απλά δε συμπεριφέρονται έτσι επειδή έτσι νοιώθουν αλλά επειδή έτσι τους επιβάλλει η μέρα να νοιώσουν.Καλός λοιπόν και ο ρομαντισμός.Καλά τα λουλούδια,τα αρκουδάκια,τα σοκολατάκια,οι καρδούλες και οι καρτούλες...Αλλά υπό έναν όρο:ας είναι αυτή η μέρα η αφορμή για όλα αυτά...όχι η αιτία....

Δημοσιογραφία ή τρομοκρατία;

  Είναι Σάββατο βράδυ και λίγο πριν βγω ανοίγω την τηλεόραση.Στο δελτίο του Alter πανηγύριζαν,για άλλη μια φορά,τη συμβολή της Νικολούλη στην εξιχνίαση μιας υπόθεσης εξαφάνισης.Για άλλη μια φορά λοιπόν η κ.Νικολούλη μπόρεσε να εντοπίσει νεκρό έναν τριαντατετράχρονο άντρα που είχε εξαφανιστεί στις αρχές Δεκεμβρίου.Φυσικά όμως το Alter δεν μπορούσε να πλασάρει έτσι απλά την είδηση.Πρώτα παρουσίασε ένα ρεπορτάζ για το αυτοκίνητο του άτυχου άντρα,το οποίο βρέθηκε παρκαρισμένο δυο χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του,γεγονός το οποίο χαρακτηρίστηκε ως "άλλος ένας γρίφος στην υπόθεση εξαφάνισης του τριαντατετράχρονου". Φυσικά,κανένας λόγος ακόμα για δολοφονία...Τι κι αν είναι αληθινό περιστατικό;Στο Alter έχουν φαίνεται καλλιτεχνικές διαθέσεις και νομίζουν ότι γυρίζουν καμιά αστυνομική ταινία...

  Το παραπάνω ήταν μόνο η αρχή της "ταινίας".Στην κορύφωση της φτάνει με ένα βίντεο ντοκουμέντο.Η αδερφή του τριαντατετράχρονου μαζί με τους δημοσιογράφους της εκπομπής  "Φως στο Τούνελ" φτάνουν στο εξοχικό σπίτι του και,σαν να ήταν αστυνομικοί, ψάχνουν να τον βρουν.Κοιτάζω έκπληκτη και αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα τραβήξει αυτή η γελοιότητα...

  Τράβηξε τόσο που δεν πίστευα στα μάτια μου.Αρχικά άνοιξαν τον υπόνομο,σκοτάδι,κανείς νεκρός δεν ήταν μέσα...Βάλανε και την κάμερα μέχρι κάτω για να σιγουρευτούν(!).Έπειτα άνοιξαν την αποθήκη και εκεί πάνω σε ένα κρεβάτι το σώμα ενός νεκρού άντρα!!!(βέβαια επειδή τους μένει ακόμα λίγη ευαισθησία,στην τηλεόραση το κάλυψαν με μωσαϊκό...)

  Δεύτερη πράξη του δράματος:η κάμερα βγαίνει έξω από την αποθήκη,εστιάζει στην αδερφή του θύματος που πανικόβλητη ρωτάει "τον βρήκατε;" ενώ παράλληλα ακούγονται σχόλια για την μυρωδιά του πτώματος...(!!!).Κι όμως τόσο ριάλιτι δεν τούς έφτανε...Επόμενη σκηνή,η αδερφή του θύματος παίρνει τηλέφωνο για να ενημερώσει την αστυνομία.Καθώς η καημένη η κοπέλα δεν είναι σε θέση να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει παίρνει το τηλέφωνο μια δημοσιογράφος:"Ναι είμαστε στο εξοχικό του,δεν ήρθατε να ψάξετε,αν είχατε έρθει θα σας μύριζε κι εσάς"

  Δεν είδα παρακάτω.Έπρεπε να φύγω.Αλλά,για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα άντεχα αυτό το ξεπούλημα των ανθρώπινων συναισθημάτων,αυτή την ωμή,απάνθρωπη αντιμετώπιση ενός τόσο δυσάρεστου περιστατικού.Είχα σκοπό να γράψω πολλά ακόμα αλλά νομίζω τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους...Ένα πράγμα ακόμα μόνο:οι δημοσιογράφοι πρέπει να προσφέρουν ενημέρωση,όχι τρομοκρατία...