Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Τέλος.

  Ώρα 2 μετά τα μεσάνυχτα.Με έναν ελαφύ πονοκέφαλο και ένα τσούξιμο στα μάτια απο τις πολλές χαμένες ώρες μπροστά στο pc ήρθε η ώρα-μετά από 8 μήνες που έχω να γράψω και αφού αναγκάστηκα να αλλάξω για εκατοστή φορά τους κωδικούς μου στο msn και στο gmail για να το κανω (συνηθίζω βλέπετε να τους ξεχνάω)-ήρθε η ώρα λοιπόν να γράψω κάτι σαν επίλογο σ'αυτό το blog.
  Μπήκα τυχαία σήμερα και ξαναδιάβασα όλα σχεδόν τα άρθρα μου.Κι ενώ αρχικά σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν αν άρχιζα και πάλι να γράφω,όσο συνέχιζα να διαβάζω κατάλαβα επιτέλους το λόγο που σταμάτησα να γράφω.Και σταμάτησα γιατί δεν είμαι πια το κοριτσάκι που ο,τι το ενοχλούσε το έκανε λέξεις,ένα κείμενο με αισιόδοξο επίλογο ή έστω με μια απάντηση στο τέλος.Γιατί κατάλαβα οτι κανένα θέμα δεν μπορεί να αναλύθει και κανένα ζήτημα να λύθει μέσα σε ένα κείμενο και κυρίως σε ένα κείμενο που ακολουθεί σχεδόν κατα γράμμα το λυκειακό πλάνο:εισαγωγή-αιτίες-αποτελέσματα-τρόποι αντιμετώπισης.Γιατί,με άλλα λόγια,έχασα την παιδική αισιοδοξία μου,την πεποίθηση πως όλα είναι απλά και όλα αλλάζουν φτάνει να το θέλουμε.Έχασα ακόμη,κι αυτό μου προκαλεί θλίψη,το όνειρο που με οδήγησε στο να δημιουργήσω αυτό το blog:να γίνω δημοσιογράφος ωστέ να εκφράζω αυτά που σκέφτομαι και να κάνω με τη σειρά του τον κόσμο να σκέφτεται.Γι'αυτό το τελευταίο λέω τάχα πως φταίει η κρίση.Αυτή παρέα με τη Λογική σα να αποφάσισαν να μου πουν "Στοπ!Λογικέψου και γίνε δασκαλίτσα.." και στη συνέχεια πρόσθεσαν με ένα πονηρό κλείσιμο ματιού "θα κάνεις και ιδιαίτερα και θα βγάζεις καλά λεφτά".
  Γι'αυτό λοιπόν σταμάτησα να γράφω.Ίσως όμως κάποτε ν'αλλάξω γνώμη.Γιατί,όπως ξέρουν όσοι με γνωρίζουν καλά,είμαι και αναποφάσιστη...Γιατί ίσως όταν φύγει η Κρίση από την Ελλάδα ή φύγω εγώ από την Ελλάδα της Κρίσης,ίσως τότε και η Λογική να αλλάξει γνώμη,να μου κλείσει το μάτι και να μου πει "Μπορείς!Αν προσπαθήσεις μπορείς!Φτάνει να το θέλεις!Ναι,μπορείς να σκεφτείς και πάλι όπως σκεφτόσουν παλιά"..Ο,τι και να ξαναγράψω πάντως σίγουρα δε θα έχει σχέση με αυτό το blog.Τελείωσε το κεφάλαιο του ονειροπόλου κοριτσιού που έχει λύσεις για όλα...Θα τα ξάναπουμε μάλλον,με διαφορετικά κείμενα και διαφορετικό τρόπο σκέψης...Το ονειροπόλο κορίτσι μπορεί να έφυγε,αλλά δεν υπάρχει ακόμα το κορίτσι που θα ακολουθήσει τη Λογική που πάει χέρι χέρι με την Κρίση...Γιατί κάποια στιγμή θα ξαναγράψω.Μέχρι τότε αγαπητοί μου αναγνώστες,αληθινοί ή φανταστικοί...Καληνύχτα!

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Όνειρα εν μέσω κρίσης...

 Είμαστε η γενιά χωρίς όνειρα; Όχι, όλοι οι νέοι έχουν όνειρα.Απλώς εξελισσόμαστε σε γενιά με τα θαμμένα ή "μεταναστεύοντα" όνειρα. Όταν, εν μέσω κρίσης, ο στόχος δεν είναι πλέον να βρει κανείς την ιδανική δουλειά, αλλά να βρει δουλειά, που χώρος για όνειρα; Σε μια χώρα που παλεύει να ζήσει τι άλλες προσδοκίες μπορεί να έχει κανείς; Όταν δεν ξέρεις αν θα πληρώνεσαι αρκετά για να μπορείς να ζεις όπως θέλεις είναι λίγο δύσκολο να έχεις άλλες απαιτήσεις και προσδοκίες. Και όποιος θέλει να έχει άλλες προσδοκίες απλώς φεύγει.
 Σίγουρα υπάρχουν ακόμα ευκαιρίες στην Ελλάδα και ακόμα κάποιες ελπίδες για να πραγματοποιήσει κανείς τα όνειρά του. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι αυτές οι ευκαιρίες δεν φτάνουν για όλους. Και κάπως έτσι η πραγματικότητα συντρίβει τα όνειρα...Γιατί, για να έχεις ένα όνειρο πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει και στην πραγματικότητα μια ελπίδα για να το πετύχεις.
 Παρόλα αυτά, είναι δύσκολο να απαρνηθεί κανείς την αξία του να ονειρεύεσαι.Άλλωστε, είναι τόσες πολλές στην ιστορία οι περιπτώσεις των ανθρώπων που έκαναν το αδύνατο δυνατό... Δε θα έπρεπε να γίνονται εκπτώσεις στις προσδοκίες και τα όνειρα...Όταν χάνεις την ελπίδα σου,το να χάσεις τη μάχη είναι το φυσιολογικό επακόλουθο. Όσο λοιπόν δύσκολο και αν φαίνεται, ας μη χάσουμε τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε.Είναι το μόνο όπλο που μας έχει απομείνει...

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Αποχαιρετώντας έναν παιδικό ήρωα

  Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο της σειράς Χάρρι Πόττερ. Χθες είδα το δεύτερο μισό της τελευταίας ταινίας...Ύστερα από 10 χρόνια το "παραμύθι" τελείωσε οριστικά.
  Μπορώ να πω πως άνηκα κι εγώ στην κατηγορία εκείνη των παιδιών που αγάπησαν το διάβασμα χάρη στον μικρό Πόττερ...Πράγματι, μόλις τελείωσα το πρώτο βιβλίο περίμενα με ανυπομονησία κάθε επόμενο αλλά άρχισα να διαβάζω και σχεδόν όποιο άλλο παιδικό βιβλίο έφτανε στα χέρια μου.Δε σταμάτησε όμως εκεί η επίδραση του Χάρρι Πόττερ...Τα επόμενα χρόνια έμαθα απ΄έξω τα ονόματα των πρωταγωνιστών των ταινιών,τις ηλικίες τους,ακόμα και τα ενδιαφέροντα τους,μάζευα φωτογραφίες τους στον υπολογιστή μου και ήθελα πάντα να βλέπω κάθε ταινία στην πρεμιέρα.Άνηκα κι εγώ λοιπόν στους φαν αυτού του"παγκόσμιου φαινομένου" όπως το αποκαλούσαν συχνά.
  Με τα χρόνια βέβαια η ενασχόληση μου με τον μικρό Χάρρι, που μεγάλωνε κι αυτός μαζί μου, άρχισε να μειώνεται. Δεν παύει όμως να αποτελεί τον ήρωα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Και γι' αυτό νοιώθω κάπως μελαγχολική όταν σκέφτομαι πως δε θα υπάρξει πια καμία καινούρια περιπέτεια του Χάρρι.Και το πιο παράξενο:θυμάμαι ότι πάντοτε αναρωτιόμουν πώς θα ήμουν και πού θα βρισκόμουν όταν θα τελείωναν οι περιπέτειες του, και πάντα η στιγμή αυτή μου φαινόταν πολύ μακρινή και εγώ με φανταζόμουν πολύ μεγάλη.Και να που η στιγμή έφτασε χωρίς να το καταλάβω.Και, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, δε νοιώθω τόσο μεγάλη όσο περίμενα...Όμως μεγαλώσαμε μικρέ Χάρρι,κι εγώ και τόσοι άλλοι θαυμαστές σου, και ήρθε η ώρα να σε αποχαιρετίσουμε...

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Φοιτητικές εκλογές:Ποιός θέλει να παίξει;

  Αύριο οι φοιτητές παίζουν "εκλογές"....Δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι...Άλλοτε αθώο άλλοτε όχι...Ποια παράταξη θα πάρει τις περισσότερες ψήφους για να "τη λέει" στους άλλους;Ποια θα μπορέσει να γλείψει τα περισσότερα πρωτοετάκια για να έρθουν να ψηφίσουν;Και μετά τα συνθήματα επιπέδου νηπιαγωγείου (και α και ου και δαπ νδφκ...χρειάζεται να πω κάτι άλλο;) Και άμα λάχει παίζουμε και λίγο ξύλο...Γιατί όταν έχεις διαφορετικά οράματα σχετικά με το μέλλον της σχόλης μπορεί και να μαλώσεις....
  Έτσι λοιπόν η ομαδούλα που έχει τις περισσότερες ψήφους κερδίζει και χαίρεται γιατί θα συνεχίσει να προσφέρει στην πανεπιστημιακή κοινότητα με εκδρομούλες και πάρτυ...και θα συνεχίσει βέβαια να περηφανεύεται ότι είναι "πρώτη δύναμη στη σχολή"(οκ είστε,εμάς τους υπόλοιπους γιατί να μας νοιάζει;)
  Αυτή είναι η αθώα προοπτική της υπόθεσης.Το εκνευριστικό αλλά και αθώο παιχνίδι χάνει την αθωότητα του όταν αυτοί που ανήκουν στην μεγαλύτερη παράταξη ξαφνικά βρίσκονται και ευνοημένοι...Γιατί στο παιχνιδάκι καμιά φορά μπαίνουν και οι καθηγητές.Δε χρειάζονται πολλές εξηγήσεις,όλοι έχουμε ακούσει διάφορα....
  Σίγουρα,υπάρχουν και παρατάξεις που δε δρουν έτσι.Σίγουρα υπάρχουν και παιδιά που μπήκαν σε παρατάξεις όχι για να παίξουν αλλά για να βοηθήσουν πραγματικά στα προβλήματα της σχόλης.Δυστυχώς όμως όταν ένα σύστημα είναι πέρα για πέρα σάπιο τι μπορούν να αλλάξουν αυτοί οι λίγοι;Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα αν δεν αντιμετωπίσεις το πρόβλημα από τη ρίζα του.
   Όσο λοιπόν οι παρατάξεις έχουν κατάληξη -αρα (ΠΑΣΠαρα,ΔΑΠαρα) και συνθήματα,σαν ομάδες, όσο παίζουν ξύλο,όσο οργανώνουν εκδρομές και πάρτυ για να μαζεύουν λεφτά,όσο γλείφουν κόσμο μήπως ξεγελαστεί και τους ψηφίσει, η μόνη λύση θα είναι αποχή...Μέχρι να βρεθεί μια παράταξη που δε θα κάνει τίποτα από τα παραπάνω.

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Τηλεοπτικά σκουπίδια no.2

 Είχα γράψει στο προηγούμενο άρθρο μου πως για το "The real housewives of Athens" θα χρειαζόταν να γράψω άλλο ένα άρθρο.Έπειτα το ξανασκέφτηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν και άλλα παλιότερα "μαργαριτάρια" της ελληνικής τηλεόρασης...Και μιας και έχουν επιζήσει τους αξίζει ένα άρθρο αφιέρωμα....Έτσι, σαν φόρος τιμής...
  Εξάλλου είναι προφανές ότι οι "Οικογενειακές ιστορίες" και το "The real housewives of Athens" είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που φυσικά έχει χτυπήσει και την τηλεόραση (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω..).Τι γίνεται όμως με τις κουτσομπολίστικες μεσημεριανές εκπομπές και με τις "αγαπημένες" μου εκπομπές της Ανίτας Πάνια;
  Η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει αρκετά μεσημέρια μετά το σχολείο χαζεύοντας κάποια κουτσομπολίστικη εκπομπή.Ήταν ο χρόνος που περνούσα πριν από το διάβασμα και ήθελα να κάνω κάτι χαλαρωτικό.Άλλωστε για αυτό δεν υπάρχουν αυτές οι εκπομπές; Όχι για να σε προβληματίσουν ή να σου δώσουν γνώσεις,αλλά για να σκοτώσεις τον χρόνο σου.Αυτό δεν είναι το κακό.Το κακό είναι ο τρόπος με τον οποίο σε βοηθάνε να σκοτώσεις τον χρόνο σου.Σε βομβαρδίζουν με πληροφορίες για τις ζωές άλλων ανθρώπων,πληροφορίες που θεωρούνται σημαντικές μόνο και μόνο επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι διάσημοι.Ακόμη, προβάλλουν ανθρώπους που όχι μόνο δεν αξίζουν την προσοχή μας αλλά ίσως και να χρειάζονται ψυχιατρική φροντίδα.Είναι άνθρωποι που επιζητούν τη δημοσιότητα αλλά δεν έχουν και κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο(και επίσης ίσως και να μην έχουν και ιδιαίτερες νοητικές ικανότητες...) και "παραμυθιάζονται" από τις μεσημεριανές εκπομπές.Τα παραδείγματα δεκάδες,άτομα σαν τον Κώστα Πρέκα αλλά και την Έφη Θώδη...Συμπέρασμα:υπάρχουν πολλοί καλύτεροι τρόποι για να σκοτώσει κανείς τον χρόνο του.
 Βέβαια η καλύτερη στο "παραμύθιασμα" είναι φυσικά η Ανίτα Πάνια.Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς άλλος στην ελληνική τηλεόραση που εκμεταλλεύεται περισσότερο τους απελπισμένους ανθρώπους.Η υποκρισία και η κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο.Είτε πρόκειται για την εκπομπή της που προβάλλει "ταλέντα" είτε πρόκειται για τα "Παρατράγουδα" όπου οποιοσδήποτε "απελπισμένος" πάει να βρει το "δίκιο" του...Ένας παράλογος μικρόκοσμος όπου κουτσοί και στραβοί γίνονται σούπερ σταρ ή άλλοι δύστυχοι βγάζουν χωρίς δισταγμό όλα τα προσωπικά τους προβλήματα στην φόρα για να τους τα λύσει η "φίλη" τους η Ανίτα...
 Μπορεί να έχουν πολλοί την ίδια άποψη με μένα για αυτές τις εκπομπές.Δεν πρέπει να αγνοούμε όμως και το κομμάτι του πληθυσμού που παίρνει αυτές τις εκπομπές στα σοβαρά.Αυτούς που δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά που βλέπουν είναι σκουπίδια.Αυτούς που είναι τα πιθανά νέα "θύματα" των εκπομπών αυτών.Εντάξει, εμείς οι υπόλοιποι δεν κινδυνεύουμε από αυτές τις εκπομπές αλλά κάποιος δε θα έπρεπε να φροντίσει και για αυτούς τους άλλους;Ξανά η ίδια ερώτηση λοιπόν: Κάποιος δε θα έπρεπε να φροντίσει να μη δείχνει τέτοιες βλακείες η τηλεόραση;

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Τηλεοπτικά σκουπίδια no.1 (έπεται συνέχεια...)

   Τις τελευταίες μέρες,λόγω της βαρεμάρας των διακοπών,βλέπω πολύ τηλεόραση.Σήμερα είδα και τις "Οικογενειακές ιστορίες" στον Alpha.Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω.Αυτό το πρόγραμμα, σε επίπεδα ποιότητας μόνο με τα "Παρατράγουδα" της Ανίτας Πάνια μπορεί να συγκριθεί (ίσως στον ανταγωνισμό να μπαίνει και το "The real housewives of Athens" αλλά μάλλον γι'αυτό θα χρειαστεί να γράψω άλλο άρθρο).Όπως και να 'χει εγώ το παρακολουθούσα γιατί προσπαθούσα να απαντήσω σε μια ερώτηση που μου είχε κολλήσει.Ένα μεγάλο "γιατί;;;;", που φυσικά διαχωρίζονταν σε διάφορα γιατί...Γιατί να υπάρχει αυτή η εκπομπή;;; (ο Θεός να την κάνει)και φυσικά,γιατί να την δει κανείς;;;
  Απάντηση δε βρήκα.Γιατί φυσικά δε θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η εκπομπή.Πρόκειται για γελειότατες, τάχα ρεαλιστικές ιστορίες, με ανθρώπους που υποκρίνονται ότι τις έχουν ζήσει αν και όλοι καταλαβαίνουμε ότι φυσικά αυτό δεν ισχύει...Από την άλλη ούτε ηθοποιούς μπορείς να τους πεις γιατί και χόμπι σου να είναι η υποκριτική καλύτερα παίζεις...Και κάπου εδώ αρχίζω και θυμώνω γιατί αναρωτιέμαι για ποιόν λόγο ανεχόμαστε να μας σερβίρουν τέτοια σκουπίδια...
   Λένε πως η τηλεόραση,ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα βέβαια,αντικατοπτρίζει το επίπεδο ενός λαού.Αν αυτό ισχύει εγώ θέλω να μεταναστεύσω τώρα.Εννοείται ότι η χώρα μας έχει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από το χαμηλό (συνήθως) επίπεδο των τηλεοπτικών της προγραμμάτων.Η τηλεόραση όμως επηρεάζει πολύ την κοινωνία.Κάποιος λοιπόν πρέπει να φροντίσει ώστε να μη δείχνει τέτοιες βλακείες,δε νομίζετε;

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

To download or not to download?

  Συνέβη κάτι προχθές που με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο εύκολα πλέον "κλέβουμε" μουσική.Είχα πάει στον Μύλο, στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, και ήμουν έτοιμη να ζητήσω από μια φίλη να μου στείλει στο κινητό ένα τραγούδι του.Ο Αλκίνοος δεκαπέντε μέτρα μακρυά μου, είχα πληρώσει για να τον ακούσω και θα πλήρωνα κι άλλα αν χρειαζόταν, αλλά το τραγουδάκι ήθελα να το πάρω τζάμπα...Ε,είναι κάπως παράξενο...
  Το αν πρέπει ή όχι να κατεβάζουμε (παράνομα) τραγούδια είναι μεγάλο ζήτημα.Σίγουρα ο Αλκίνοος και οποιοσδήποτε άλλος πετυχημένος τραγουδιστής κερδίζει ήδη αρκετά από συναυλίες και εμφανίσεις σε μαγαζιά.Τι γίνεται όμως με τους καλλιτέχνες που τώρα γίνονται γνωστοί;Που τώρα βγάλανε ένα τραγούδι που έγινε μεγάλη επιτυχία;Το ακούνε όλοι αλλά η συντριπτική πλειοψηφία το έχει κατεβάσει παράνομα κι έτσι αυτοί δεν ανταμείβονται όπως τους αξίζει...
   Βέβαια αν είσαι καλλιτέχνης η πραγματική ανταμοιβή θα πρέπει να είναι η αγάπη και η αναγνώριση του κόσμου.Σημασία έχει να ακούει ο κόσμος την μουσική σου.Από την άλλη σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει και μια χρηματική αμοιβή γιατί και οι καλλιτέχνες κάπως πρέπει να ζήσουν...Επειδή και αυτοί ζούνε στο δικό μας κόσμο χρειάζεται να αμειφθούν και οικονομικά...
   Μάλλον η καλύτερη λύση είναι να βάλουμε ένα μέτρο στο παράνομο downloading.Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι εφαρμόσιμη...Αν αγαπάμε έναν τραγουδιστή ας κατεβάζουμε τα τραγούδια του αλλά ας πηγαίνουμε που και που και σε καμιά συναυλία του ή ας παίρνουμε και κανένα cd του, ειδικά αν είναι νέος στον χώρο.Το παράνομο κατέβασμα ήρθε και θα μείνει γιατί κανείς δεν μπορεί να πει όχι στο τζάμπα.Μερικές φορές όμως η αγάπη μας για τη μουσική πρέπει να εκφράζεται και χρηματικά.Γιατί έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει μουσική...