Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο της σειράς Χάρρι Πόττερ. Χθες είδα το δεύτερο μισό της τελευταίας ταινίας...Ύστερα από 10 χρόνια το "παραμύθι" τελείωσε οριστικά.
Μπορώ να πω πως άνηκα κι εγώ στην κατηγορία εκείνη των παιδιών που αγάπησαν το διάβασμα χάρη στον μικρό Πόττερ...Πράγματι, μόλις τελείωσα το πρώτο βιβλίο περίμενα με ανυπομονησία κάθε επόμενο αλλά άρχισα να διαβάζω και σχεδόν όποιο άλλο παιδικό βιβλίο έφτανε στα χέρια μου.Δε σταμάτησε όμως εκεί η επίδραση του Χάρρι Πόττερ...Τα επόμενα χρόνια έμαθα απ΄έξω τα ονόματα των πρωταγωνιστών των ταινιών,τις ηλικίες τους,ακόμα και τα ενδιαφέροντα τους,μάζευα φωτογραφίες τους στον υπολογιστή μου και ήθελα πάντα να βλέπω κάθε ταινία στην πρεμιέρα.Άνηκα κι εγώ λοιπόν στους φαν αυτού του"παγκόσμιου φαινομένου" όπως το αποκαλούσαν συχνά.
Με τα χρόνια βέβαια η ενασχόληση μου με τον μικρό Χάρρι, που μεγάλωνε κι αυτός μαζί μου, άρχισε να μειώνεται. Δεν παύει όμως να αποτελεί τον ήρωα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Και γι' αυτό νοιώθω κάπως μελαγχολική όταν σκέφτομαι πως δε θα υπάρξει πια καμία καινούρια περιπέτεια του Χάρρι.Και το πιο παράξενο:θυμάμαι ότι πάντοτε αναρωτιόμουν πώς θα ήμουν και πού θα βρισκόμουν όταν θα τελείωναν οι περιπέτειες του, και πάντα η στιγμή αυτή μου φαινόταν πολύ μακρινή και εγώ με φανταζόμουν πολύ μεγάλη.Και να που η στιγμή έφτασε χωρίς να το καταλάβω.Και, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, δε νοιώθω τόσο μεγάλη όσο περίμενα...Όμως μεγαλώσαμε μικρέ Χάρρι,κι εγώ και τόσοι άλλοι θαυμαστές σου, και ήρθε η ώρα να σε αποχαιρετίσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου