Παρασκευή βράδυ,έξω από το πανεπιστήμιο..Παίρνω το λεωφορείο,κάπως άκεφη,είναι μόνο 9:30 το βράδυ και μάλιστα Παρασκευή και επιστρέφω σπίτι...Μπαίνω σε ένα μισοάδειο λεωφορείο,σε μια κοντινή θέση μια κοπέλα διαβάζει.<<Φοιτήτρια και να διαβάζει;>> σκέφτομαι.Κοιτάζω το βιβλίο:ιστορία κατεύθυνσης τρίτης λυκείου.<<Α έτσι εξηγείται...>>.
Ξαφνικά αισθάνθηκα τυχερή και ταυτόχρονα αχάριστη.Εγώ δυσαρεστημένη που δε βγήκα και αυτή να διαβάζει στο λεωφορείο Παρασκευή βράδυ...Μιλάει στο τηλέφωνο:<<Προτιμώ να με πάρεις γιατί έχω διάβασμα.Ακόμα έξω από το πανεπιστήμιο περνάω.>>.Σκέφτομαι:<<Του χρόνου μακάρι να περνάς και από μέσα>>Τι ξαφνική συμπάθεια είναι αυτή;Δεν τη ξέρω αλλά με πήγε ένα χρόνο πίσω...Γι' αυτό...Συνεχίζει και ζητάει το σάντουιτς που θέλει να της πάρουν.Χαμογελάω.Το φαΐ και η έξοδος του Σαββάτου,να οι μοναδικές χαρές μας...
Συνεχίζει να διαβάζει,συνεχίζω να σκέφτομαι.Δεν είναι παράλογη η εικόνα που βλέπω...Τι είδους κράτος είναι αυτό που έχει φτιάξει έτσι το εκπαιδευτικό σύστημα ώστε να είναι λογικό και συνηθισμένο να διαβάζει ένας μαθητής,της τρίτης λυκείου,την Παρασκευή το βράδυ,να τριγυρνάει με σχολική τσάντα(γυρνώντας από το φροντιστήριο προφανώς)στις 10,ακόμα και στις 11 το βράδυ,να κάνει απουσίες στο σχολείο για να διαβάζει αυτά που ήδη του έχουν διδάξει στο φροντιστήριο;
Με τις σκέψεις παραλίγο να χάσω τη στάση μου...Περνάω από δίπλα της,προσηλωμένη στο βιβλίο,δεν έχει σηκώσει το βλέμμα τόση ώρα ακόμα και όταν μιλούσε στο τηλέφωνο...<<Μακάρι να περάσεις>>,μου έρχεται να της πω.Δεν της το λέω,όμως,το εύχομαι πραγματικά.Σε αυτήν και σε όλους όσους θα κάτσουν και θα διαβάζουν πειθήνια ,ώρες ολόκληρες σε καθημερινές Σαββατοκύριακα και αργίες.Εύχομαι να περάσουν όχι γιατί θα έχουν αποκτήσει ύστερα από όλο αυτό σημαντικές γνώσεις και καλλιέργεια (για αυτά πολύ αμφιβάλλω) απλά γιατί θα έχουν ανεχτεί τόσα και θα έχουν θυσιάσει τόσα για να πετύχουν το στόχο τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου