Λένε,πως,στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.Νομίζω, το αν επιτρέπονται όλα στον πόλεμο το έχει δείξει η ιστορία...Με τον έρωτα όμως τι συμβαίνει;Είναι όλα αποδεκτά;Θα έπρεπε να είναι;Μήπως αυτή η φράση είναι το σλόγκαν και άλλοθι ταυτόχρονα, όσων ενεργούν χωρίς να σκέφτονται αν και ποιους πληγώνουν;
Μια άλλη φράση που λέγεται συχνά και μάλλον ισχύει είναι το "ποτέ μη λες ποτέ".Έτσι, δεν μπορείς να πεις "ποτέ δεν θα ερωτευτώ το κορίτσι/αγόρι του φίλου/φίλης μου","ποτέ δεν θα κλέψω το αγόρι/κορίτσι που αρέσει στη φίλη/φίλο μου","ποτέ δε θα κάνω παράλληλη σχέση" και άλλες τέτοιες κατακριτέες πράξεις...Ο λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να πεις όλα τα παραπάνω και άλλα τέτοια είναι απλός.Γιατί σχετίζονται με συναισθήματα που απλά δεν μπορείς να ελέγξεις...Το θέμα είναι πώς θα τα χειριστείς.Αλλά, είναι λογικό ότι ,αφού δεν μπορείς να τα ελέγξεις δεν μπορείς ούτε να τα χειριστείς με τον πιο σωστό τρόπο.Ειδικά αν σκεφτούμε ότι το σωστό και το λάθος είναι τελείως υποκειμενικά το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο...
Τι κάνεις λοιπόν;Σκέφτεσαι πρώτα τον εαυτό σου ή τους άλλους;Μια πρόχειρη απάντηση είναι ότι αν θέλεις να κάνεις το σωστό πρέπει να κάνεις αυτό που θα πληγώσει όσο το δυνατόν λιγότερα άτομα...Αλλά πάλι,στον έρωτα υπάρχει εγωισμός,σε νοιάζει πρώτα πως νιώθεις εσύ και μετά οι άλλοι και έτσι μπορεί να οδηγηθείς στο (πάντα υποκειμενικό) λάθος.Ίσως όμως κάποιες φορές να αξίζει τον κόπο να κάνεις το "λάθος"...και αν αξίζει τον κόπο,όσοι πληγωθούν θα σε συγχωρήσουν...Στον έρωτα λοιπόν όλα επιτρέπονται...Αρκεί να αξίζει τον κόπο...
